Σάββατο 29 Απριλίου 2017

Για την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική προκοπή


Ανακοίνωση του Συνδικαλιστικού Τομέα του ΕΠΑΜ για την Πρωτομαγιά

Γι’ άλλη μια φορά η Εργατική Πρωτομαγιά θα «γιορταστεί» σε συνθήκες κατοχής της χώρας, σε συνθήκες κοινοβουλευτικού απολυταρχισμού.

Οι δωσίλογοι της φερόμενης ως ελληνικής κυβέρνησης -κι αυτοί που προσδοκούν να τους διαδεχθούν- αφού «αξιολογήθηκαν» από τους «θεσμούς» και τις αγορές, μας καλούν γι’ άλλη μια φορά να πληρώσουμε το λογαριασμό: όχι μόνο με θέσεις εργασίας, μισθούς, συντάξεις και άλλα δικαιώματα, που κατακτήθηκαν με πολύχρονους αγώνες, με θυσίες, με αίμα! Στο στόχαστρο των δανειστών είναι όχι μόνο η ιδιωτική αλλά και η δημόσια περιουσία μας. Ότι ξέραμε για «κοινωνικό κράτος» είναι πλέον παρελθόν. Αντιμετωπίζουν τη χώρα, τις οικογένειές μας ως λεία, τη ζωή μας ως λάφυρο ενός ακήρυκτου οικονομικού πολέμου!

Όλα τούτα πάνε πακέτο με τις Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες, την παράδοση του Αιγαίου σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, που αποθρασύνει τους γείτονες. Οι κατακτητές-δανειστές-επενδυτές μας θέλουν δούλους.

Την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία την έχουμε ανάγκη εμείς, οι εργαζόμενοι, περισσότερο από κάθε άλλη τάξη ή κοινωνικό στρώμα. Άλλωστε, κανένα δικαίωμα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς εθνική κυριαρχία! Μόνο σε εθνική βάση μπορούν να κατακτηθούν, να στεριώσουν εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα! Εμάς, τον κόσμο της εργασίας, θέλουν να μεταβάλουν σε διαχειρίσιμους «ανθρώπινους πόρους», σε άμορφη μάζα, σε αγέλη ανίσχυρων και αλλοτριωμένων απάτριδων δούλων των «αγορών»! Σε μετανάστες μέσα ή έξω από τη χώρα μας!

Τίποτα δεν μπορούμε να  περιμένουμε  από τον κυβερνητικό-εργοδοτικό-γραφειοκρατικό συνδικαλισμό. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες συνήθισαν να βάζουν προσωπικές ατζέντες και κομματικά συμφέροντα πάνω από τις ανάγκες της εργατικής τάξης, του λαού, της πατρίδας!

Μόνο με μονομερή άρνηση αναγνώριση και διαγραφή του χρέους, με βάση το Διεθνές Δίκαιο, μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για ευημερία, αξιοπρέπεια και κοινωνική προκοπή! Και αυτό δεν γίνεται όσο το νόμισμα το ελέγχουν οι δανειστές, όσο η εθνική κυριαρχία εκχωρείται από το δωσιλογικό καθεστώς (αριστερό ή δεξιό) στην Ε.Ε.!

Η εθνική ανεξαρτησία, η λαϊκή κυριαρχία, η πατρίδα που οφείλουμε στους γονιούς και χρωστάμε στα παιδιά μας! Αυτή πρέπει να είναι το πρώτιστο διακύβευμα των σημερινών αγώνων της εργατικής τάξης και όλου του λαού! Είναι ταξική μας υποχρέωση, είναι διεθνιστικό μας καθήκον!

Το ΕΠΑΜ καλεί τον ελληνικό λαό να πάρει την τύχη στα δικά του χέρια. Να οργανωθεί στη γειτονιά του, τη συνοικία του, την πόλη του, το χώρο δουλειάς του, να αγωνιστεί για:

  • Μονομερή και σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο διαγραφή του παράνομου και καταχρηστικού χρέους.
  • Δίωξη όσων συνυπέγραψαν τα «μνημόνια» της χρεοκρατίας για να απονομιμοποιηθούν, να κριθούν οι υπογραφές και οι δεσμεύσεις τους σε βάρος του ελληνικού λαού ως ανυπόστατες.
  • Έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ και μετάβαση σε εθνικό κρατικό νόμισμα, ως εργαλείο αποκατάστασης της Εθνικής Κυριαρχίας και της παραγωγικής ανοικοδόμησης της χώρας.
  • Εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών, με πρώτη και κύρια την Τράπεζα της Ελλάδος και όλων των ζωτικών τομέων για την οικονομία και τη ζωή του λαού (Υγεία, Παιδεία, υποδομές, ενέργεια, νερό…), ακύρωση των συμβάσεων εκποίησης δημόσιων περιουσιακών στοιχείων, την ανάκτηση του ελέγχου και της ιδιοκτησίας τους από το Δημόσιο.
Καλούμε όλους τους συναγωνιστές να συμμετάσχουν μαζικά στις Απεργιακές κινητοποιήσεις της Πρωτομαγιάς με τα Σωματεία τους.

Αθήνα 28 Απριλίου 2017
Ο Συνδικαλιστικός Τομέας του ΕΠΑΜ

Παρασκευή 21 Απριλίου 2017

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΕΠΑΜ - ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΣΤΙΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ


Αθήνα 19 Απριλίου 2017

                                                  ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
                                 
 ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΣΤΙΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
Ο επικεφαλής του τομέα Εθνικής Άμυνας του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου και στρατηγός ε.α. Δημήτρης Κυπριώτης, με αφορμή το τραγικό συμβάν στις Ένοπλες Δυνάμεις, προέβη στην ακόλουθη ανακοίνωση:
Εκ μέρους του Γ.Γ. και όλων των μελών του ΕΠΑΜ, εκφράζουμε τη βαθύτατη οδύνη μας για τον αδόκητο χαμό των τεσσάρων αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού που έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια εκτέλεσης του καθήκοντός τους στο σημερινό τραγικό αεροπορικό δυστύχημα, που προήλθε από την πτώση ελικοπτέρου τύπου ΧΙΟΥΙ στο Σαραντάπορο της Ελασσόνας.
Εκφράζουμε τα ειλικρινή συλλυπητήρια προς τις οικογένειες και τους οικείους των αξιωματικών μας.
Εκφράζουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας τόσο προς την οικογένειά της όσο και στην ίδια την υπαξιωματικό Βασιλική Πλεξίδα, που τραυματίστηκε και αυτή σοβαρά στο εν λόγω δυστύχημα.
Εκφράζουμε επίσης την αμέριστη συμπαράστασή μας σε ολόκληρη την οικογένεια των Ενόπλων μας Δυνάμεων, που επιχειρούν κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες, χωρίς την ουσιαστική και αρμόζουσα στήριξη από την Πολιτεία, στο δύσκολο έργο που επιτελούν για την υπεράσπιση της πατρίδας.

Αν και είναι νωρίς για να απαντηθούν τα εύλογα ερωτήματα που δημιουργεί το σημερινό ατύχημα, που συνέβη μίαν ημέρα μετά τον θάνατο νεαρού στρατονόμου λόγω δυστυχήματος με στρατιωτικό όχημα, καλούμε τους αρμόδιους πολιτειακούς και υπηρεσιακούς παράγοντες, να ρίξουν άμεσα άπλετο φως στη διαλεύκανση αυτής της υπόθεσης, και στον εντοπισμό των αιτιών που βύθισαν τη χώρα και τις Ένοπλες Δυνάμεις σε βαρύτατο πένθος.

Τετάρτη 19 Απριλίου 2017

«Αν φύγουμε από το ευρώ, θα μας την πέσουνε οι Τούρκοι». Αμ δε!

του Μιχάλη Αριδά

Αφορμή για αυτό το κείμενο, το οποίο θεωρώ τεράστιας σημασίας, αποτέλεσε μια συνέντευξη στο διαδικτυακό STAR, του καθηγητή Γεωπο-λιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, κ. Κωνσταντίνου Γρίβα 
(https://www.youtube.com/watch?v=-39YcE64MGg), την οποία σφόδρα σας συνιστώ να ακούσετε. Εκεί, έκανε μια σύγκριση της πολεμικής μηχανής της Ελλάδας με αυτήν της Τουρκίας. Θα χαρείτε με αυτά που θα ακούσετε, πιστέψτε με. Δεν υπάρχει αυτή η ραγιάδικη και υποτακτική αντίληψη της δήθεν αλήθειας που μας σερβίρουν. Μας έχουν κάνει να ζούμε μέσα σε ένα διαρκές παραμύθι, που έχει πάντα κακό τέλος, αφού μονίμως εμείς είμαστε που δυστυχούμε, κάθε μέρα και περισσότερο.

Ας το πάρουμε από την αρχή. Οι περισσότεροι Έλληνες καταλαβαίνουν πια την ανάγκη να στείλουμε δανειστές, «θεσμούς», εταίρους και συμμάχους στον αγύριστο και να πάρουμε την Πατρίδα μας στα χέρια μας. Τότε, σε κάποιους από αυτούς, χτυπάει μέσα τους το καμπανάκι. Το καμπανάκι που ηχεί...
σαν κακάρισμα τρομαγμένης κότας και λέει: «αν φύγουμε από το ευρώ, θα μας την πέσουνε οι Τούρκοι».

Από πότε ο Έλληνας φοβόταν την πιθανή επίθεση κάποιου ξένου, για να κάνει το καθήκον του απέναντι στα παιδιά του; Από πότε ο Έλληνας τα έκανε πάνω του, όταν ήταν να τιμήσει το αίμα των πατεράδων, που το έχυσαν για να υπάρχει η ελεύθερη Ελλάδα; Από πότε ο Έλληνας έγινε ένας μαλθακός φοβητσιάρης, που βάζει τις ηλιθιότητες των καναλιών πάνω από την αξιοπρέπεια της οικογένειάς του; Ευτυχώς που στο έπος του ’40, δεν είχαν τέτοια πράγματα στο μυαλό τους, όταν έτρεχαν στα βουνά για την Πατρίδα. Σήμερα, τα έχουν μερικοί και ας μην χρειάζεται να  τρέξουν σε κανένα βουνό.

Νομίζετε πως τυχαία έρχεται αυτή η σκέψη στο μυαλό; Όχι βέβαια. Είναι αποτέλεσμα προσπάθειας ετών από τους «ηγέτες» μας και τους ξένους «φίλους» μας, είναι η επί χρόνια καλλιέργεια φοβισμένων και τρομαγμένων ραγιάδων, ώστε με το μπαμπούλα των Τούρκων, να κάνουν οι «καλλιεργητές» ανενόχλητοι τη βρωμερή δουλειά τους.

Γιατί χρειάστηκε όλη αυτή η επιχείρηση από αυτούς; Διότι πολύ απλά, στην Ελληνική ιστορία, όταν κάποιος απέξω, έκανε το λάθος να χτυπήσει το φιλότιμο του Έλληνα, το πάθος του για λευτεριά και ανεξαρτησία, το πλήρωνε πολύ άσχημα. Συνήθως, μετάνιωνε την ώρα που γεννήθηκε. Γι΄ αυτό τώρα χρειάζονται υποταγμένους και τσακισμένους ραγιάδες. Για να μας πάρουν την Πατρίδα, χωρίς κόπο, ανενόχλητοι, με ψευτοχρέη, γραβάτες και συμφωνίες για Υπερταμεία κλπ.

Ποια είναι η αλήθεια για τη σύγκριση της δικής μας πολεμικής μηχανής, με αυτής των Τούρκων; Όποιος θέλει, ας δει το συγκεκριμένο βίντεο, όπου γίνεται η σύγκριση με λεπτομέρειες. Κατά Σώμα, κατά όπλο κλπ. Εγώ σας παραθέτω περιληπτικά, το τελικό συμπέρασμα του καθηγητή: αυτή τη στιγμή υπερτερεί η Ελλάδα σε λεπτομέρειες, αλλά αν συνεχίσουμε τον κατήφορο που έχουμε πάρει, διαλύοντας και απαξιώνοντας εμείς τον ίδιο το στρατό μας, σε κάποια χρόνια θα έχουμε σοβαρά προβλήματα.

Ας προσθέσω και εγώ, πως μετά το περυσινό καλοκαιρινό (υποτιθέμενο ή όχι) πραξικόπημα κατά του Ερντογάν, οι περισσότεροι Τούρκοι αξιωματικοί, είτε ήταν ανώτατοι, είτε ήταν μεσαίοι, χτυπήθηκαν βάναυσα από τους παρακρατικούς, ανασκολοπίσθηκαν με δημοκρατικές διαδικασίες και έκτοτε αναζητούν τρόπο διαφυγής. Ο τουρκικός στρατός διανύει την χειρότερη περίοδο της ιστορίας του και εκτιμήσεις λένε πως θα χρειαστεί τουλάχιστον μια δεκαετία για να ανακάμψει, μετά από όλα αυτά.

Μην ξεχνάμε πως, ο τουρκικός στρατός είναι αυτός με το μεγαλύτερο ποσοστό λιποταξίας στον κόσμο, φτάνει το 63%. Αυτό, διότι δεν υπάρχει εθνική συνείδηση και, κυρίως, διότι προέχει το μεροκάματο, ώστε να μην πεθάνει της πείνας η οικογένεια που περιμένει πίσω.

Ας αφήσουμε το γεγονός πως η Τουρκία έχει ανοίξει πολλά μέτωπα, πολεμικά και μη, που κάνουν έναν ακόμα πόλεμο, πολύ δύσκολη υπόθεση γι΄ αυτή.

Τι μπορεί η Τουρκία να κάνει απέναντί μας; Μόνο ένα θερμό επεισόδιο. Με τα πολιτικά γιουσουφάκια που κυβερνούν την Ελλάδα και την κατοχή που υφίσταται η Πατρίδα, ίσως ένα τέτοιο επεισόδιο να είναι αρκετό για να της αποφέρει κάποιο εδαφικό όφελος εις βάρος της χώρας μας.

Τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Ένα μόνο πράγμα. Να μην αφήσουμε να περάσουν τα κάποια χρόνια και να έχουμε τα σοβαρά προβλήματα. Πρέπει τώρα οι Έλληνες να συνειδητοποιήσουμε το πατριωτικό μας καθήκον και να το κάνουμε πράξη, παίρνοντας την Πατρίδα μας πίσω, με μια Πατριωτική Δημοκρατική κυβέρνηση, πράγμα για το οποίο αγωνίζεται το ΕΠΑΜ. Τότε, απέναντι σε ένα Ελληνικό λαό ενωμένο, κανείς δεν θα μπορεί να κουνηθεί.


Ποιο είναι φυσιολογικό και φερέγγυο κράτος;

του Δημήτρη Καζάκη

Φυσιολογικό και φερέγγυο είναι το κράτος που βγαίνει για να δανειστεί από τις αγορές. Τάδε έφη ο κ. Χρυσόγονος. Μάλιστα σε μια ρελάνς είπε επίσης: «Η Ελλάδα βρίσκεται αντικειμενικά σχετικά κοντά στην επάνοδό της στις αγορές, στην ανάκτηση της φερεγγυότητας του ελληνικού κράτους. Αν δεν την ανακτήσουμε και γίνουμε φυσιολογικό κράτος, διαρκώς θα πηγαίνουμε με το χέρι ανοιχτό να μας δανεί-σουν άλλα κράτη και διαρκώς θα μας βάζουν επαχθή και επώδυνα μέτρα».

Ή βγαίνουμε να δανειστούμε από τους τοκογλύφους στις αγορές, ή δανειζόμαστε με το χέρι ανοιχτό από άλλα κράτη και δεχόμαστε επαχθή και επώδυνα μέτρα. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει κατά τον κ. Χρυσόγονο. Είδατε πώς είναι όταν μιλάνε τα 26 χιλιάρικα μηνιάτικο -χώρια τα άλλα τυχερά- ως αμοιβή για τη συμμετοχή σ' ένα από τα αθλιότερα παρλαμέντα του μεσαίωνα, που σήμερα αποκαλούν ευρωκοινοβούλιο;

Τέτοια νομικά έχει διδαχθεί ο κ. Χρυσόγονος; Τέτοια διδάσκει ή μάλλον δίδασκε; Φυσιολογικό και φερέγγυο είναι ένα κράτος όταν ενδίδει στις πιο άνομες ορέξεις των αγορών και των κρατών που το...
δανείζουν. Και τα ανθρώπινα δικαιώματα; Η εθνική κυριαρχία; Η συνταγματική έννομη τάξη; Δεν έχουν κανένα νόημα. Όποιος έχει το χρήμα έχει δίκιο. Τελεία και παύλα!

Φυσικά, δεν υπάρχει τίποτε το φυσιολογικό και το φερέγγυο σε ένα κράτος που είναι αναγκασμένο να βγει στις αγορές για να δανειστεί. Οι αγορές λατρεύουν τα κράτη που έχουν τεράστιες δανειακές ανάγκες και δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα προηγούμενα δάνειά τους χωρίς να πάρουν καινούργια. Λειτουργούν όπως οι τοκογλύφοι ή οι έμποροι εξαρτησιογόνων ουσιών. Όσο περισσότερο εθισμένο είναι ένα κράτος στο δανεισμό, τόσο περισσότεροι προσφέρονται να το δανείσουν.

Όσο λιγότερο φυσιολογικό είναι ένα κράτος και με μικρότερη φερεγγυότητα απέναντι στους πολίτες του, τόσο καλύτερα για τους δανειστές των αγορών. Διότι χωρίς εξαγοράσιμο πολιτικό προσωπικό, δεν υπάρχει δημόσιος δανεισμός. Κι αυτός είναι ο χρυσός κανόνας από τότε που επινοήθηκε ο δημόσιος δανεισμός.

Η επιστήμη και η εμπειρία λέει ότι ο δημόσιος δανεισμός είναι η κυριότερη μορφή εξαγοράς του κοινοβουλίου και του κράτους. Το δημόσιο ή εθνικό χρέος εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Αγγλία μετά την «βελούδινη επανάσταση» και την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας μετά το 1690.

Ο Δούκας του Μπεφορντ το 1947 λέει το πώς και το γιατί: Το Εθνικό χρέος άρχισε το 1694, όταν η κυβέρνηση της εποχής απερίσκεπτα κανόνισε έτσι ώστε ένα ιδιωτικό συνδικάτο, που αργότερα έγινε γνωστό ως η «Τράπεζα της Αγγλίας», να την δανείσει £ 1.200.000 σε χρυσό, με επιτόκιο 8%. Με ακόμα μεγαλύτερη βλακεία, στη συνέχεια αφήνεται το συνδικάτο να εκδώσει χαρτονομίσματα στην τιμή των £ 1.200.000, που ήταν σε θέση να δανείσει σε κυκλοφορία, απαιτώντας τόκο. Έτσι, αν και η Τράπεζα της Αγγλίας δεν επιβαρύνθηκε με καμία δαπάνη πέρα από το κόστος του χαρτιού και της εκτύπωσης, είχε τη δυνατότητα να αντλήσει τόκο για τα δύο μέρη των χρημάτων, το δικό της χρυσό και τα νέα χαρτονομίσματα με αντίκρισμα χρυσού!

Από τότε μέχρι σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένα δάνειο του κράτους, ούτε μια σειρά κρατικών ομολόγων που να μην αφορούσε σε μια διαδικασία εξαγοράς των πολιτικών, της κυβέρνησης, του κοινοβουλίου και του κράτους από την πιο παρασιτική μερίδα της οικονομικής ολιγαρχίας, τους τοκογλύφους. Μάλιστα, ο εξωτερικός δανεισμός είτε πρόκειται για διακρατικό, είτε μέσω των αγορών, είτε μέσω διεθνών οργανισμών «η πολιτική αναγκαιότης», έγραφε ένας από τους πιο γνωστούς Αμερικανούς οικονομολόγους της δεκαετίας του 1960, Simon Kuznets, «υπερίσχυε της οικονομικής σκοπιμότητος – αν και τα πολιτικά κριτήρια επηρέαζον σημαντικώς την διεθνή κίνησην του κεφαλαίου και κατά την περίοδον του μεσοπολέμου και την προ του Πρώτου παγκοσμίου πολέμου περίοδον

Μέχρι σήμερα δεν υπήρξε ούτε ένα δάνειο σε κράτος που να μην υπερίσχυσε η πολιτική αναγκαιότητα έναντι της οικονομικής. Γι' αυτό και οι επενδυτές των κεφαλαιαγορών ενδιαφέρονται πρωτίστως για την πολιτική κατάσταση του κράτους-δανειολήπτη και δευτερευόντως για την οικονομική του δυνατότητα. Ο δανεισμός γίνεται για να κερδίσουν οι κεφαλαιαγορές, οι τράπεζες και οι επενδυτές-τοκογλύφοι. Κι όχι γιατί έχει ανάγκες το κράτος που δεν θα μπορούσαν να καλυφθούν από την εσωτερική συσσώρευση και αποταμίευση.

Δείτε για παράδειγμα το παρακάτω διάγραμμα με στοιχεία του ΟΟΣΑ. Δείτε πώς εκτινάσσεται η παροχή δανείων παγκόσμια και στην Ελλάδα, χωρίς κανένα σοβαρό αντίκρισμα στο επίπεδο των επενδύσεων. Η εκτίναξη του δανεισμού δεν είχε ως κίνητρο ούτε την οικονομική άνοδο, ούτε την άνοδο των επενδύσεων, αλλά την τοκογλυφική εκμετάλλευση της οικονομίας και της κοινωνίας με τις πλάτες εξαγορασμένων κυβερνήσεων και κοινοβουλίων.

Κι αυτό ονομάζει ο κ. Χρυσόγονος φυσιολογικό και φερέγγυο κράτος. Κι έχει δίκιο. Μόνο όταν πρόκειται για πολιτικές συμμορίες που διοικούν το κράτος και τις μαφίες των αγορών. Η αλήθεια είναι ότι το φυσιολογικό και φερέγγυο κράτος είναι εκείνο που δεν δανείζεται. Ή τουλάχιστον δεν δανείζεται σε τακτική βάση.

Χωρίς χρέη και δάνεια το κράτος γίνεται φυσιολογικό και φερέγγυο προς τον πολίτη του. Μόνο τότε θα έχει βουλευτές και πολιτικούς που θα υπερασπίζονται τα δικά του συμφέροντα κι όχι τα παρασιτικά κέρδη των τοκογλύφων. Μόνο τότε θα έχει κοινοβούλιο και κράτος που δεν θα ενδίδει σε εκβιασμούς και εξαγορές, αλλά θα θέτει το συμφέρον της χώρας και των πολιτών πάνω απ' όλα. Κάτι βέβαια που δεν αφορά ούτε στο ελάχιστο τον κ. Χρυσόγονο και την υπόλοιπη πολιτική μαφία που έχει ξεπουλήσει ολόκληρη τη χώρα στους δανειστές και θεωρεί φυσιολογικό και φερέγγυο το κράτος που λειτουργεί με τα ήθη και τους κανόνες του Αλ Καπόνε.


Από τη Λεπέν στον Μελανσόν



του Απόστολου Διαμαντή

Ο καλπασμός του Ζαν Λυκ Μελανσόν συνεχίζεται και αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις βρίσκεται εκ των πραγμάτων στο κυνήγι της δεύτερης θέσης. Έχει περίπου 19%, όσο και ο γκωλικός Φιγιόν και απέχει μόλις 4 μονάδες από τον Μακρόν.

Η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη για την τύχη των γαλλικών προεδρικών εκλογών και επομένως για την τύχη τόσο του ευρώ όσο και της ΕΕ συνολικά. Στο όχι απίθανο πλέον σενάριο να περάσουν στον δεύτερο γύρο η Λεπέν με τον Μελανσόν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, αλλά και οι κυβερνήσεις, βλέπουν πραγματικό εφιάλτη.

Θα είναι το χειρότερο σενάριο, καθώς η καταστροφή θα έχει ήδη επέλθει από τον πρώτο γύρο και πλέον δεν θα έχει καμία σημασία το τελικό αποτέλεσμα, ποιος δηλαδή θα είναι ο πρόεδρος. Είτε ο ένας είτε ο άλλος, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: η Γαλλία θα βγεί από το ευρώ.

Πόσες πιθανότητες έχει να πιάσει ο Μελανσόν τον Μακρόν; Αρκετές. Πρώτον, έχει την τάση με το...
μέρος του. Τα ποσοστά του Μακρόν βαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες μειούμενα και έχει περάσει από το 26 στο 23%. Αντιθέτως, τα αντίστοιχα του Μελανσόν ξεκίνησαν από το 12 και τώρα βρίσκονται στο 19. Επομένως, η δημοσκοπική καμπύλη του Μακρόν είναι πτωτική και του Μελανσόν ανοδική και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για την τελευταία προεκλογική εβδομάδα. Εάν συνεχιστεί η τάση αυτή η νίκη του Μελανσόν θα είναι εξαιρετικά πιθανή.

Δεύτερον, από τις αναλύσεις προκύπτει πως όσοι επιλέγουν Μακρόν δεν είναι και τόσο βέβαιοι για την επιλογή τους -μόνον οι μισοί. Και στο σημείο αυτό υπερέχει ο Μελανσόν, οι ψηφοφόροι του οποίου είναι σχεδόν όλοι βέβαιοι για την επιλογή τους. Το στοιχείο αυτό καθιστά το τελικό αποτέλεσμα απολύτως αβέβαιο ως προς τον Μακρόν.

Τρίτον, η γενικευμένη οργή των Γάλλων τόσο για την πολιτική Ολαντ όσο και για την υποβάθμιση του ρόλου της Γαλλίας εντός της ΕΕ βρίσκει στον Μελανσόν έναν απρόσμενο εναλλακτικό δρόμο, πέραν της γαλλικής ακροδεξιάς. Είναι σαφές πως η πλειοψηφία των Γάλλων εξακολουθεί να παραμένει κεντροαριστερή και επομένως η πολιτική αγανάκτηση των ευρύτερων στρωμάτων της μεσαίας και των λαϊκών τάξεων ευκολότερα θα επιλέξει Μελανσόν απ’ ό,τι Λεπέν ή Ομόν. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό πως όσο τα ποσοστά του Μελανσόν ανεβαίνουν τα αντίστοιχα του Ομόν πέφτουν. Έχουμε δηλαδή μια ευδιάκριτη ριζοσπαστικοποίηση των γάλλων σοσιαλιστών που τροφοδοτεί τον Μελανσόν. Πρόκειται για μια πολύ σημαντική πολιτική αλλαγή, η οποία δεν αποκλείεται καθόλου να κρίνει τις εκλογές.

Τέταρτον, ο Μακρόν είναι ένα δημιούργημα των ΜΜΕ και των συστημικών γαλλικών κύκλων, που ήθελαν να έχουν κάτι διαφορετικό απέναντι στον συντηρητικό Φιγιόν. Αυτό σημαίνει πως η εικόνα του είναι κατασκευασμένη σε μεγάλο βαθμό, εκπροσωπεί τους γαλλικούς τραπεζικούς κύκλους, είναι πολιτικός που υιοθετεί το συνολικό πακέτο της γερμανικής νεοφιλελεύθερης Ευρώπης- ένας τυπικός πολιτικός της εποχής της παγκοσμιοποίησης.  Αυτό σημαίνει ότι η διείσδυσή του στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, αλλά και στη μεσαία τάξη, είναι περιορισμένη.

Τούτων δοθέντων, το αποτέλεσμα της Κυριακής θα είναι καθοριστικό για τις τύχες της Ευρώπης. Εάν ο Μακρόν και ο Φιγιόν αποτύχουν, τότε θα πάμε σε ένα δεύτερο γύρο πρωτόγνωρο. Θα επιλεγεί ο δρόμος διάλυσης του ευρώ: είτε θα είναι ο δρόμος της εθνικής αναδίπλωσης, είτε ο δρόμος της αριστεράς, ένας δρόμος ακόμα ασαφής πολιτικά. Βεβαίως, οι πιθανότητες εξακολουθούν να παραμένουν στον Μακρόν και στον Φιγιόν, ο οποίος δεν αποκλείεται καθόλου την τελευταία στιγμή να ξεπεταχθεί δεύτερος, εφόσον η γκωλική δεξαμενή εξακολουθεί να είναι μεγάλη- άνω του 30%

Στην περίπτωση πάντως του διδύμου Λεπέν- Μελανσόν τον πρώτο λόγο θα έχει πλέον η Μαρίν Λεπέν, διότι οι γκωλικοί μοιάζει απίθανο να στηρίξουν Μελανσόν. Αλλά τίποτα δεν θα αποκλείεται πλέον και όλα θα κριθούν οριακά.

Αυτό που είναι βέβαιο είναι πως ούτως ή άλλως η πολιτική ατζέντα έχει ήδη αλλάξει και όποιος και να εκλεγεί πρόεδρος θα υποχρεωθεί να διοικήσει έχοντας απέναντί του το ισχυρό Εθνικό Μέτωπο και την αναβαθμισμένη πλέον γαλλική αριστερά, η οποία φυσικά εννοεί αυτά που προαναγγέλλει και όλοι γνωρίζουν πως εάν φτάσει και μέχρι την προεδρία της Γαλλίας δεν θα υπαναχωρήσει επ’ ουδενί και επομένως δεν θα υπάρχουν περιθώρια διαπραγματεύσεων, υπαναχωρήσεων και συμβιβασμών -όπως τα είδαμε στην αντίστοιχη ελληνική περίπτωση.

Οι Γάλλοι -όπως και οι Άγγλοι- δεν είναι Έλληνες. Δεν ελίσσονται.

από το «tvxs.gr»






Φτάνουν πια τα πειράματα και τα παιγνίδια. Η Ελλάδα το πλήρωσε. Φτάνει πια!



του Δημήτρη Κυπριώτη

Αλήθεια για πόσο ακόμη θα πρέπει οι Έλληνες να πειραματίζονται και από τον ένα ψεύτη να πέφτουν στον άλλο; Από τη μια κυβέρνηση που είχε τα λεφτά, να πέσει στα διάφορα Ζάππεια και από εκεί στο σχίσιμο των μνημονίων; Αυτό είναι ερώτημα και χρειάζεται απάντηση από τον κάθε Έλληνα χωριστά.

Τα τελευταία 7 χρόνια των μνημονίων και της κρίσης, οι Έλληνες τα είδαν όλα, άσχετα του ιδεολογικού πρόσημου που διαχειριζόταν την εξουσία. Ίδιοι και απαράλλακτοι οι λύκοι, από το ένα φάσμα του πολιτικού φάσματος μέχρι το άλλο. Και από όλους τους εκπροσώπους του κυβερνητικού τόξου, χόρτασαν από λόγια, από ψέματα, από αυτοκτονίες και θανάτους λόγω κακουχιών και πάρα πολύ κόσμος από φτώχεια. Αλλά και από αυτούς που δεν κυβέρνησαν δεν είδαν κάτι καλλίτερο, ούτε είδαν καμία προσπάθεια από αυτούς για την ανατροπή αυτού του μονόδρομου, αφού το ίδιο πολιτικό σύστημα εξυπηρετούν με…. διαφορετικά λόγια.

Έτσι με αυτά και με τούτα έχουμε φτάσει στο σημερινό σημείο, που για πολύ κόσμο είναι σημείο...
αδιεξόδου, αφού στην κυριολεξία εκτός από απογοητευμένοι οι πολίτες είναι και μπερδεμένοι. Δεν ξέρουν τι να κάνουν, δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν, δεν ξέρουν τελικά ποιον να εμπιστευτούν. Η αλήθεια είναι ότι σε πολλές συζητήσεις ακούς να λένε, ότι θέλουν να δουν μία πολιτική δύναμη, που να μην έχει σχέση με όλες τις υπάρχουσες και να ακολουθήσουν έναν ηγέτη, που να τους εμπνέει, που να μπορούν να τον εμπιστευτούν.

Αυτή είναι με πολύ λίγα και απλά λόγια μια από τις διάφορες προσεγγίσεις της κατάστασης που ακούγεται από τον απλό κόσμο. Από τον κόσμο που υποφέρει, που βρίσκεται έξω από την κομματοκρατία των εξυπηρετήσεων, τον κόσμο του μόχθου, των εργαζομένων, των απλών νοικοκυραίων όπως λέγαμε από παλιά όταν αναφερόμαστε στον κορμό της κοινωνίας.

Εδώ λοιπόν που έφτασε η Ελλάδα είναι καιρός να σταματήσουμε παίζουμε το παιχνίδι των πάσης φύσεως και λογής πολιτικάντηδων και των στενών τους συμφερόντων. Αρκετά πια είδαν, βιώσανε και υπέστησαν οι Έλληνες. Αρκετά ένιωσαν στο πετσί τους τον οικονομικό ανασκολοπισμό τους. Όμως ύστερα από τα όσα έχουν υποστεί, έμαθαν πολύ καλά, το βλέπουν συνεχώς έστω και αν ακόμη κάποιοι έχουν τις αμφιταλαντεύσεις τους, ότι το ευρώ είναι μια πραγματική γκιλοτίνα, είναι η νέα λαιμητόμος. Και έμαθαν επίσης πολύ καλά ότι οι δανειστές είναι οι βάναυσοι σαδιστές. Και με δαύτους, είναι πολύ φυσικό ότι δεν χωράει κανένας συμβιβασμός. Πόσο μάλλον διαπραγμάτευση.

Είναι φανερό, δεν χρειάζονται πια άλλες επεξηγήσεις. Η συνέχεια της εναλλαγής των ίδιων κομμάτων σε κυβερνητική εξουσία, με ότι και αν τάζουν πριν να αναλάβουν διαχείριση, είναι ποτέ δυνατόν να φέρουν κάτι το διαφορετικό εκτός από κατάρρευση, εξαθλίωσε και τέλος θάνατο; Η απάντηση είναι ΟΧΙ! Γιατί με παλιά και δοκιμασμένα υλικά, είναι αδύνατο να κτίσεις κάτι το καινούργιο;

Αυτό λοιπόν που έχει ανάγκη σήμερα ο τόπος και οι Έλληνες, είναι το νέο, το άφθαρτο που στελεχώνεται από νέες ζωογόνες δυνάμεις, βγαλμένες από τα σπλάχνα του ίδιου του λαού, που όλον αυτόν τον καιρό της κρίσης πάλεψαν και συνεχίζουν να παλεύουν μαζί με τον λαό που υποφέρει, που βασανίζεται, που βλέπει τα παιδιά του να ξενιτεύονται και την περιουσία του να βγαίνει στο σφυρί!

Αυτήν την πολιτική δύναμη έχει ανάγκη σήμερα ο λαός και ο τόπος. Είναι η πολιτική δύναμη που θα συγκροτήσει την Πατριωτική Δημοκρατική Διακυβέρνηση του τόπου πολύ σύντομα!







Το ΕΠΑΜ για το δημοψήφισμα στην Τουρκία


Δήλωση

Το δημοψήφισμα στην Τουρκία πραγματοποι-ήθηκε κάτω από αντιδημοκρατικές συνθήκες. Υπήρχε καθεστώς έκτακτης ανάγκης, ο αρχηγός και μέλη του εντός της Βουλής πολιτικού κόμματος HDP είναι στη φυλακή μαζί με πολλούς δημοσιογράφους. Αντιπολιτευόμενες εφημερίδες είχαν υποχρεωθεί να κλείσουν, οπαδοί του ΟΧΙ ξυλοκοπήθηκαν και ελάχιστος χρόνος δόθηκε από τα κρατικά ΜΜΕ για την προβολή των επιχειρημάτων του ΟΧΙ.

Κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν υπήρχε αμφιβολία για την επικράτηση του ΝΑΙ, που οδηγεί στην υιοθέτηση ενός αντιδημοκρατικού συντάγματος στην Τουρκία με όλα που τούτο συνεπάγεται.

Το ΕΠΑΜ, μολονότι θεωρεί απαράδεκτη την οποιαδήποτε εμπλοκή σε εσωτερικές υποθέσεις τρίτου κυρίαρχου κράτους, χαιρετίζει τη γενναιότητα των όσων ψήφισαν ΟΧΙ, εξ αιτίας ακριβώς των συνθηκών κάτω από τις οποίες διεξήχθη το δημοψήφισμα στη γειτονική χώρα και παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς την κατάσταση στην -προφανέστατα πια- διχασμένη κοινωνικά και πολιτικά Τουρκία.

Το ΕΠΑΜ καλεί τον Ελληνικό λαό σε επαγρύπνηση για την αντιμετώπιση τυχόν εκτάκτων καταστάσεων, πράγμα για το οποίο απεύχεται.

Αθήνα 17 Απριλίου 2017
Ο Τομέας Διεθνών Σχέσεων του ΕΠΑΜ

Τρίτη 11 Απριλίου 2017

Επαφές του ΕΠΑΜ με κοινωνικούς φορείς


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Μια άκρως εποικοδομητική συνάντηση που διήρκεσε επί μακρόν είχαν στα γραφεία του ΕΠΑΜ (και αυτό προσθέτει ακόμη περισσότερο ειδικό βάρος), ο Γ.Γ. του ΕΠΑΜ Δημήτρης Καζάκης και ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Συνομο-σπονδίας Πολυτέκνων Α. Θεοτοκάτος.

Ο κ. Καζάκης ανέλυσε τις θέσεις του ΕΠΑΜ με έμφαση σε κοινωνικά ζητήματα και ιδιαιτέρως στην στήριξη της οικογένειας, για τις οποίες υπήρξε απόλυτα θετική ανταπόκριση και σύμπλευση, από την πλευρά του κ. Θεοτοκάτου.

Μετά τη συνάντηση, εκφράστηκε και από τις δύο πλευρές η απόλυτη ικανοποίηση για το αποτέλεσμα της συζήτησης, γεγονός που όπως τονίστηκε, αποτελεί δέσμευση για συχνότερη και πιο τακτική επαφή για ανταλλαγή απόψεων ως την επίτευξη του κοινού τελικού στόχου. Και αυτός δεν είναι άλλος από την ανατροπή αυτής της βάρβαρης για το σύνολο του ελληνικού λαού κατάστασης. Την ανατροπή των μνημονιακών και κατοχικών δυνάμεων, για  μια ελεύθερη δημοκρατική και ανεξάρτητη Ελλάδα. Γιατί μόνον τότε ο κάθε Έλληνας και η ελληνική οικογένεια αλλά και κάθε πολίτης, θα μπορεί να ατενίσει με αισιοδοξία το μέλλον, διότι μόνον τότε θα υπάρχει μέλλον σε αυτή την πολύπαθη χώρα.

Αθήνα 11 Απριλίου 2017
Το Γραφείο Τύπου του ΕΠΑΜ

Δευτέρα 10 Απριλίου 2017

Πολιτισμός και Documenta 14



του Θ. Συμβουλόπουλου

Εντάξει! Μετά και τα νέα μέτρα για αφορολόγητο και συντάξεις που θα εφαρμοστούν το 2019 και το '20, που σίγουρα δεν θα είναι τα τελευταία αφού η οικονομία είναι σε κατάρρευση, πρέπει να ομολογήσω οτι στο πεδίο του πολιτισμού «προοδεύουμε». Γι' αυτό μην μασάτε. Η καλή μας κυβέρνηση είπε να γιορτάσει το γεγονός της περαιτέρω εξαθλίωσης, ανοίγοντας και επίσημα την Documenta 14, την πολιτιστική, καλλιτεχνική έκθεση που γίνεται για 1η φορά, έξω από την Γερμανία.

Η πρώτη δημόσια Πράξη της Ντοκουμέντα στην Αθήνα, που αναζητά την ισορροπία ανάμεσα σε δυο διαφορετικές πολιτικά πολιτιστικά και κοινωνικά πόλεις όπως είναι η Αθήνα και το Κάσελ ήταν η υπεράσπιση μέσω του διαλόγου της ελευθερίας και της δημοκρατίας ενάντια στις τάσεις που διαμορφώνονται στην Ευρώπη και στη βία του κράτους.

Μάλιστα!

Γι' αυτό έχουν φροντίσει και μας έφεραν εδώ και τον πρόεδρο της Γερμανίας Στάινμάγερ να εγκαινιάσει την έκθεση, για να εμπεδώσουμε ότι οι Γερμανοί ενδιαφέρονται και θεσμικά για την υπεράσπιση μέσω του διαλόγου της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Γιατί το σανό, είναι πιο εύπεπτο στον πολιτισμό. Μασιέται καλύτερα, και πιάνει τόπο στην συνείδηση. Εξ' άλλου η Γερμανία πάντα πρωτοπορούσε...

Κυριακή 9 Απριλίου 2017

Ο Τομέας Εξωτερικών και Άμυνας του ΕΠΑΜ για τους βομβαρδισμούς των ΗΠΑ στη Συρία

Δήλωση

Το ΕΠΑΜ καταδικάζει απερίφραστα την επίθεση των ΗΠΑ με πυραύλους κατά της Συρίας στις 6 Απριλίου που είχε ανθρώπινα θύματα, και η οποία έγινε με το πρόσχημα χρήσης χημικών όπλων από την μεριά του Συριακού καθεστώτος.

Η επίθεση των ΗΠΑ κατά της Συρίας, χωρίς καν να υπάρχει απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και χωρίς καν να υπάρχουν αποδείξεις ότι η Δαμασκός εξαπέλυσε επίθεση με χημικά όπλα, αποτελεί μονομερή πολεμική ενέργεια ενάντια σε κυρίαρχο κράτος και παραβιάζει κατάφωρα το διεθνές δίκαιο. Υπενθυμίζεται ότι με ανάλογα ψεύδη οι ΗΠΑ εισέβαλλαν στο Ιράκ και κατέστρεψαν την Λιβύη.

Τέλος το ΕΠΑΜ αναρωτιέται εάν οι ΗΠΑ θα αναλάβουν τους πρόσφυγες που θα φύγουν από την Συρία μετά από την αύξηση εκεί των πολεμικών επιχειρήσεων .

Αθήνα 8 Απριλίου 2017
Ο Τομέας Εξωτερικών και Άμυνας του ΕΠΑΜ

Σάββατο 8 Απριλίου 2017

Εδώ και τώρα διαγραφή του χρέους


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

«Όποιος λέει ότι θα λύσει το πρόβλημα του χρέους με νέο νόμισμα, παλαιά δραχμή, νέα δραχμή δεν έχει καμία δυνατότητα. Τα πράγματα είναι απλά διότι οι αριθμοί δεν βγαίνουν». Αυτό τόνισε στην ομιλία του την Τετάρτη 5 Απριλίου ο γ.γ. του ΕΠΑΜ Δημήτρης Καζάκης στην κατάμεστη αίθουσα «Ολυμπία» του ξενοδοχείου Royal Olympic, ολοκληρώνοντας ουσιαστικά την ημερίδα που προηγήθηκε στις 19 Μαρτίου με θέμα «Δημόσιο Χρέος, Γιατί είναι δυνατή η διαγραφή του».

Ο Δ. Καζάκης ανέπτυξε και ανέλυσε τον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκε το χρέος από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα καθώς και τις μεθόδους μέσω των οποίων η χώρα μπορεί να απαλλαγεί δια παντός από αυτό. Ιδιαίτερη αναφορά έκανε και στις δυνατότητες που η διεθνής κοινότητα προσφέρει μέσω του διεθνούς Δικαίου για την ολοσχερή διαγραφή του. Ειδικότερα, ο γενικός γραμματέας του ΕΠΑΜ Δημήτρης Καζάκης επιχειρώντας μια ιστορική αναδρομή στο παγκόσμιο ζήτημα του χρέους, παραλληλίζοντάς το με το σήμερα, αποσαφήνισε ότι οφείλουμε ευθύς εξαρχής να μην αναγνωρίσουμε το δημόσιο χρέος στο σύνολό του. Να το καταγγείλουμε ως παράνομο, καταχρηστικό και απεχθές. Όχι με επιτροπές λογιστικού ελέγχου, αλλά ως προϊόν και πολιτικό μέσο επιβολής καθεστώτος κατοχής της Ελλάδας και κατάλυσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ελληνικού λαού με πρώτο το δικαίωμα...
της ελεύθερης αυτοδιάθεσης. Μόνο έτσι μπορεί να σβήσει το σύνολο του χρέους, χωρίς κανείς να μπορεί να το επαναφέρει. Ταυτόχρονα φυσικά με την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την ΕΕ.

Αίσθηση προκάλεσε επίσης και η ομιλία του κ. Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου, ο οποίος έκανε μια εμπεριστατωμένη και σφαιρική ιστορική ανασκόπηση για την καταγωγή του χρέους και των μορφών του.

Να σημειωθεί ότι τόσο στην πρώτη όσο και στην δεύτερη ημερίδα δόθηκαν πειστικές απαντήσεις στις ερωτήσεις και τις απορίες των παρευρισκομένων, ενώ ανάλογες εκδηλώσεις του ΕΠΑΜ θα πραγματοποιηθούν σε όλη την επικράτεια.

Στην εκδήλωση παρέστησαν, ο κ. Πέδρο Ολάγια, φιλόσοφος, συγγραφέας και ελληνιστής, ο κ.Παναγιώτης Γεννηματάς, πρώην διοικητής της Ευρωπαϊκής τράπεζας Ανάπτυξης και από τους κομματικούς και πολιτικούς φορείς, εκ μέρους του ΔΗΚΚΙ και της ΛΑΕ ο κ. Παναγιώτης Μαντάς μέλος Πολιτικού Συμβουλίου ΔΗΚΚΙ και ο Γιώργος Μπούτρης Γενικός Γραμματέας της Διοικούσας Επιτροπής ΔΗΚΚΙ. Χαιρετισμούς απηύθυναν: ο κ. Διονύσης Φλαμιάτος Γραμματέας Πολιτικού Συμβουλίου ΔΗΚΚΙ, ο κ. Μανώλης Καλλιγιάννης πρόεδρος κόμματος Φιλελευθέρων, ο κ.Παπαδόπουλος εκπρόσωπος της Χριστιανικής Δημοκρατίας, ο κ. Ηλίας Σταμπολιάδης καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης. Επίσης, αναγνώστηκε επιστολή της κ. Ζωής Γεωργαντά, πρώην στελέχους της ΕΛΣΤΑΤ και καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

Αθήνα 6 Απριλίου 2017
Το Γραφείο Τύπου του ΕΠΑΜ

Πέμπτη 6 Απριλίου 2017

Με μαζική προσέλευση ολοκληρώθηκε η εκδήλωση για το χρέος

Σε μια κατάμεστη αίθουσα κεντρικού ξενοδοχείου των Αθηνών ολοκληρώθηκε απόψε το βράδυ η εκδήλωση για το χρέος και τον τρόπο ολοκληρωτικής διαγραφής του που διοργάνωσε το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (ΕΠΑΜ) σε συνέχεια και ολοκλήρωση της αντίστοιχης ημερίδας της 19ης Μαρτίου για την παρουσίαση της πρότασης του ΕΠΑΜ για τη σχέση του χρέους με το νόμισμα, τη μη αναγνώριση του και την οριστική διαγραφή του.

Κεντρικός ομιλητής απόψε ήταν ο γενικός γραμματέας του Μετώπου Δημήτρης Καζάκης, ο οποίος έκανε μια ιστορική αναφορά στην προέλευση των χρεών και τις δυνατότητες που η διεθνής κοινότητα προσφέρει μέσω του διεθνούς δικαίου για την ολοσχερή διαγραφή του.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν προσωπικότητες από τον χώρο της πανεπιστημιακής κοινότητας και της οικονομίας, ενώ χαιρετισμούς απηύθυναν εκπρόσωποι πολιτικών φορέων και κομμάτων. 

Εντύπωση προκάλεσε -αφήνοντας έκπληκτους ακόμα και τους ίδιους τους διοργανωτές της εκδήλωσης- η μαζική προσέλευση του κόσμου, που εξανάγκασε το ξενοδοχείο να προσθέσει πέραν των 350 επί πλέον καθισμάτων στα ήδη 500 που διέθετε η αίθουσα, ενώ αρκετοί παρέμειναν παρακολουθώντας όρθιοι. Σημαντική επίσης υπήρξε η παρουσία της νεολαίας, η οποία απέδειξε ότι καθόλου δεν είναι αδιάφορη για τα τεκταινόμενα.

Μετά την κεντρική ομιλία ακολούθησε συζήτηση με πλήθος ερωτήσεων και τοποθετήσεων, που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων επί περίπου τέσσερις ώρες.

Οι εκδηλώσεις του ΕΠΑΜ θα συνεχιστούν πανελλαδικά με σκοπό την ενίσχυση του ρεύματος για την εξουσία, που θα μας οδηγήσει στην Απελευθέρωση και τη Δημοκρατία!

Τετάρτη 5 Απριλίου 2017

20ο Συνέδριο του ΚΚΕ - Απλώς στραβά αρμενίζουμε…



Αλλά το αυτονόητο δικαίωμα του καθενός να χαράσσει τη δική του ρότα, είναι αδιαμφισβήτητο, ακόμη και αν αυτή η ρότα τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ένα συμβατικό παρκάρισμα, κάπου στην άβυσσο του πουθενά…

του Κυριάκου Κυριακόπουλου

Επομένως το ΚΚΕ, θεωρητικά έχει κάθε δικαίωμα μέσα από το συνέδριό του, ΚΑΙ να αντικρίζει με το δικό του προσφιλή τρόπο τις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής, αλλά ΚΑΙ να αυτοπροσδιορίζει το δικό του το ρόλο μέσα σ αυτήν, απολυτοποιώντας με τρόπο αυθαίρετο και στρεβλό, τα δικά του μεθοδολογικά εργαλεία, πράγμα που άλλωστε συνιστά ιστορική όσο και βολική πεπατημένη δεκαετιών.

Ο στατιστικός απολογισμός της προσυνεδριακής διαδικασίας που παραπέμπει σε ποσοστά Τσαουσέσκου, έχει ελάχιστη χρηστική αξία για όλους εμάς, και οι κλισέ εκφράσεις του στυλ: «Κάναμε πολλά αλλά απαιτούνται ακόμη περισσότερα», αποδεικνύεται γι ακόμη μια φορά πως έχουν αξία διαχρονική, μόνο για τις κάθε λογής άτολμες ομφαλοσκοπήσεις, που αρέσκονται στο να περιγράφουν αλλά αποφεύγουν να κατανοούν ή που βολεύονται με το να περιχαρακώνουν, αλλά στο σκίρτημα της ψυχούλας των ανθρώπων, έμαθαν να στρέφουν αλλού τα βλέμματα.

Γι αυτό και στις συγκεκριμένες συνθήκες, αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία, δεν είναι να....
Καθαρός αέρας» ούτε για δείγμα

του Αλέξανδρου Ζέρβα

Δε χρειάζεται να παραθέσει κανείς ιδιαίτερες αποδείξεις για το ότι η πλειοψηφία των εκπρο-σώπων του πολιτικού κόσμου αδυνατεί να σταθεί στοιχειωδώς στο ύψος των σημερινών, κρίσιμων για τον ελληνικό λαό περιστάσεων. Αυτό αποδεικνύεται σε καθημερινή βάση. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τους περισσότερους επιφανείς εκπροσώπους του δημοσιογραφικού κόσμου.

Παρ’ όλα αυτά, έχω την εντύπωση πως με αφορμή το ζήτημα του Νίκου Μπελογιάννη όλοι οι παραπάνω κατάφεραν να ξεπεράσουν το χειρότερο εαυτό τους. Κι αυτό γιατί τώρα που κατακάθεται ο κουρνιαχτός από τον καβγά που στήθηκε με αφορμή τα εγκαίνια του Μουσείου στη μνήμη του εκτελεσθέντος κομμουνιστή αγωνιστή, έγινε εμφανής, πέρα πάσης αμφιβολίας, η έλλειψη πολιτικής κουλτούρας αλλά κι ο αμοραλισμός ο οποίος διακατέχει όλους όσους μονοπωλούν το δημόσιο διάλογο.

Κάπως έτσι λοιπόν είδαμε, 65 χρόνια μετά, να αναβιώνει μπροστά στα μάτια μας μια......
εμφυλιοπολεμική αντιπαράθεση άνευ προηγουμένου. Ακόμη κι εκπρόσωποι του (υποτιθέμενου) μετριοπαθούς  Κέντρου επιχείρησαν ουσιαστικά να στήσουν το Νίκο Μπελογιάννη ενώπιον ενός καινούργιου, ιδιότυπου «στρατοδικείου». Πολλοί ήταν αυτοί που δεν έχασαν την ευκαιρία να υπενθυμίσουν πως ο Μπελογιάννης ήταν κατηγορούμενος για κατασκοπεία, ενώ άλλοι υποστήριξαν πως επεδίωκε την εγκαθίδρυση σταλινικού τύπου δικτατορία στη χώρα μας. Όλοι όμως έδειχναν να συμφωνούν ότι «σίγουρα δεν αγωνίστηκε για τη δημοκρατία».

Προφανώς για αυτούς ελάχιστη σημασία έχει το γεγονός ότι ο ίδιος δεν είχε το δικαίωμα να υποστηρίξει δημοσίως τα πολιτικά του πιστεύω. Ξεχνούν πως εκείνη την εποχή δεκάδες χιλιάδες μέλη του ΚΚΕ εξορίζονταν, υφίσταντο φριχτά βασανιστήρια ή πλήρωναν ακόμη και με τη ζωή τους την επιλογή τους να στρατευτούν στην Αριστερά. Ούτε βέβαια εξετάζουν το γεγονός ότι κάποιοι από τους βασικούς κατηγόρους του Μπελογιάννη, 15 χρόνια αργότερα υπήρξαν εκ των πρωταγωνιστών του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου. Για αυτούς η συγκεκριμένη πολιτική δολοφονία ήταν «πολύ σκληρή μεν, αλλά»…

Πολύ αμφιβάλλω βέβαια κατά πόσο όλοι όσοι προέβησαν (κι εξακολουθούν να προβαίνουν) σε τέτοιου είδους εκτιμήσεις είναι πραγματικά  ανιστόρητοι, πολιτικά υπερφίαλοι ή μήπως απλώς βγαίνει στην επιφάνεια η ακροδεξιά φύση τους. Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Εδώ όμως φαίνεται να υπάρχει μια συνειδητή απόπειρα να υψωθούν πάλι τα τείχη του πολιτικού διχασμού. Σε αυτό το πλαίσιο κρίνεται μάλλον αναγκαίο στρατηγικά να «αποδομηθούν» πρότυπα πολιτικού ήθους κι αμφισβήτησης καθεστωτικών αντιλήψεων, όπως αυτό του Νίκου Μπελογιάννη.

Από την άλλη, δεν μπορεί κανείς να δηλώνει ενθουσιασμένος από την εργαλειακή προσέγγιση των κομμάτων της Αριστεράς απέναντι στο ζήτημα. Υπό κανονικές συνθήκες, θα έπρεπε να είναι σαφές πως ο Νίκος Μπελογιάννης δεν αποτελεί κληρονομιά κανενός κόμματος, ούτε θα ήταν θεμιτό για οποιοιδήποτε πολιτικό χώρο να επενδύει  στην επίκληση του παραδείγματός του για να καλύψει τα δικά του στρατηγικά, πολιτικά αδιέξοδα. Μόνο που στην Ελλάδα έχουμε πάψει εδώ και πολύ καιρό να μιλάμε για κανονική Αριστερά.

Σε λίγο καιρό κανείς δε θα θυμάται ούτε αυτήν την (μικρό)πολιτική αντιπαράθεση. Το στίγμα όμως της βαθιάς έλλειψης σεβασμού απέναντι σε μια ιστορική προσωπικότητα, όπως αυτή του Νίκου Μπελογιάννη, δε θα φύγει τόσο απλά. «Πάμε για καθαρό αέρα» φέρεται να είχε πει ο ίδιος την ώρα που τον οδηγούσαν μαζί με τρεις συγκατηγορούμενους του στον τόπο εκτέλεσης στο Γουδί. Δυστυχώς, 65 χρόνια αργότερα αυτός ο «καθαρός αέρας» στην ελληνική πολιτική σκηνή εξακολουθεί να αναζητείται.

από το «tvxs.gr»






Τρίτη 4 Απριλίου 2017

Αξιολόγηση: Tι έχει η έρμη και …ψοφάει;



του Δημήτρη Μηλάκα

Για να αντιληφθούμε τι «παίζει» αυτές τις μέρες είναι απαραίτητη κατ’ αρχήν η διευκρίνιση της ορολογίας. Τι ακριβώς σημαίνει η λέξη αξιολόγηση στην περίπτωσή μας; Η σημασία της λέξης «αξιολόγηση» εξαρτάται, προφανώς, από το πλαίσιο μέσα στο οποίο ορίζεται το περιεχόμενό της. Με πιο απλά λόγια, αυτός που αξιολογεί κρίνει αν ο αξιολογούμενος έχει πιάσει τους στόχους που έχουν τεθεί. Εδώ ακριβώς θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι το γενικό πλαίσιο των στόχων είναι συμφωνημένο: οι δανειστές το έχουν περιγράψει επ’ ακριβώς και οι ελληνικές κυβερνήσεις το έχουν αποδεχτεί συνυπο-γράφοντας τα τρία μνημόνια και τις παρεμπίπτουσες δανειακές συμβάσεις.

Στην προκειμένη περίπτωση σε γενικές γραμμές οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αποδεχτεί:

- Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
- Την περιστολή δημόσιων δαπανών.
- Την παράδοση του κρατικού ταμείου (Ανεξάρτητη αρχή δημοσίων εσόδων) στους δανειστές.

Μέσα σ αυτό το πλαίσιο εξελίσσονται κάθε φορά οι λεγόμενες αξιολογήσεις οι οποίες δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια διαδικασία «ταμιακού ελέγχου: οι δανειστές ελέγχουν, μ’ άλλα λόγια, την...
απόδοση της οικονομικής (και κυρίως πολιτικής) «επένδυσής» τους στην Ελλάδα. Μετρούν δηλαδή αν η επιστροφή των κεφαλαίων τους είναι ικανοποιητική και αποδοτική.

Παρακολουθώντας κάποιος λοιπόν, την τρέχουσα διαπραγμάτευση, αν έχει κατά νου ότι στόχος της αξιολόγησης (και των αξιολογητών) είναι όχι η διάσωση της χώρας αλλά η ικανοποιητική επιστροφή κεφαλαίων στους δανειστές, μπορεί να αντιληφθεί ότι:

Βασικός στόχος είναι το ξεπούλημα της ΔΕΗ.

Δεύτερος στόχος είναι η εξασφάλιση κεφαλαίων που θα προκύψουν από μειώσεις δημόσιων δαπανών προκειμένου να διοχετευθούν στο σεντούκι των δανειστών.

Τρίτος στόχος είναι η εδραίωση τους ελέγχου του εισπρακτικού μηχανισμού και γενικότερα του κράτους -όχι από την εκλεγμένη κυβέρνηση- από τους δανειστές.

Στην εγχώρια πολιτική σκηνή η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την ικανότητα ή όχι των κυβερνήσεων να υλοποιήσουν τους στόχους της αξιολόγησης. Παρακολουθώντας τις εξελίξεις από το 2010 μέχρι και σήμερα βλέπει κανείς ότι όλες οι κυβερνήσεις ανταποκρίθηκαν πλήρως στις απαιτήσεις του πλαισίου των δανειστών. Παρ όλα αυτά η χώρα δε διασώθηκε για ένα πολύ απλό λόγο: στόχος δεν ήταν η διάσωσή της αλλά η διαιώνιση της διασωλήνωσής της έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η υπερ-απόδοση των κεφαλαίων των δανειστών.

Αυτή η υπερ απόδοση εξασφαλίζεται τους εξής τρόπους:

Τον ευνουχισμό του πολιτικού συστήματος καθώς ήδη μετά την πρώτη φορά αριστερά διακυβέρνηση δεν προβάλλεται καμία εναλλακτική πρόταση εξουσίας που να αμφισβητεί το πλαίσιο που έχουν ορίσει οι δανειστές:

- την ακόμη μεγαλύτερη συμπίεση του εισοδήματος των εργαζομένων και συνταξιούχων προκειμένου να προκύψουν «πλεονάσματα» τα οποία κατευθύνονται άμεσα στο ταμείο των δανειστών

- την αρπαγή στρατηγικών και κερδοφόρων τομέων οικονομικής δραστηριότητας του δημοσίου (αεροδρόμια, λιμάνια, ενέργεια κλπ)

Απαντώντας κανείς στο τρέχον ερώτημα, αν δηλαδή η αξιολόγηση θα κλείσει, μπορεί βάσιμα να προβλέψει ότι η διαδικασία θα ολοκληρωθεί όταν οι δανειστές αποφασίσουν αν έχει έρθει η ώρα (ή για την ακρίβεια ποια είναι η κατάλληλη στιγμή) για να ξεμπερδεύουν και με αυτήν την κυβέρνηση (η οποία όπως και οι προηγούμενες συνεργάστηκε άψογα) και να προχωρήσουν την δουλειά με την επόμενη. Σε κάθε περίπτωση, από τη στιγμή που οι προτεινόμενες πολιτικές εναλλακτικές δεν αμφισβητούν τις βασικές αρχές και το πλαίσιο που έχουν ορίσει τα μνημόνια με βάση τα οποία κυβερνάται η χώρα οι δανειστές έχουν το περιθώριο επιλογών και χρόνου. Είτε θα υποτάξουν και εξευτελίσουν απόλυτα τους παρόντες, προσφέροντάς τους ως αντάλλαγμα λίγο ακόμα χρόνο στην εξουσία, είτε θα τους πετάξουν -πιθανότατα μετά τις γερμανικές εκλογές- σαν στημένη λεμονόκουπα.

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»