Τρίτη 23 Μαΐου 2017

Η πλατεία ήτανε άδεια...



του Κων/νου Σταθόπουλου*

Τελικά τους "μπαχαλάκηδες" δεν τους πληρώνει το κράτος αλλά εμείς οι ίδιοι.

Συμμετείχα μετά από αρκετό καιρό είναι η αλήθεια στα "κοινά". Το θεώρησα όπως πάντα υποχρέωσή ,τόσο απέναντι στους γονείς μου, όσο και απέναντι στην οικογένεια, τα παιδιά μου και την πατρίδα μου.

Βλέπετε σε αντίθεση με αρκετούς άλλους, θεωρώ ευτυχία και ευλογία, που γεννήθηκα σ' αυτόν εδώ τον τόπο.

Ας πάμε στο δια ταύτα.

Μετά την πρώτη κρυάδα, βλέποντας το πόσοι κατέβηκαν στο Σύνταγμα και την ντροπή που ένιωσα τουλάχιστον για τους συμπολίτες μου -ναι κυκλοφορεί ανάμεσά μας ακόμη αυτό το συναίσθημα- προσπάθησα να ανασυντάξω τις σκέψεις μου και για ακόμη μία φορά να αναλύσω, δικαιολογήσω, κατακρίνω, συμπεράνω τις πταίει.

Κάνοντας όπως το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων, τον φωτογράφο, βρέθηκα πολύ κοντά στην βουλή.

Παρατήρησα με ιδιαίτερη χαρά ομολογώ, μία ομάδα του Ε.Πα.Μ., να ανεβαίνει την δεξιά σκάλα και...
να έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τα ΜΑΤ.

Μέχρι εκείνη την στιγμή, δεν υπήρξε ή δεν αντιλήφθηκα εγώ, κάποια αντίδραση από πλευράς αστυνομίας.

Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι μία μικρή ομάδα, να βγαίνει μέσα από το πλήθος και να κατευθύνεται στην αριστερή σκάλα, πετώντας κροτίδες στους αστυνομικούς.

Είναι το γνωστό σύνθημα, η πασίγνωστη πλέον τακτική. Άμεση η απάντηση με κρότου λάμψης και χημικά. Η αρχή του τέλους της αναιμικής έτσι και αλλιώς συγκέντρωσης.

Τι και αν συγκεντρωθήκαμε ξανά, τι και αν έγινε προσπάθεια να απομονωθούν και "συλληφθούν" κάποιοι από αυτούς. Η προσπάθεια έπεσε στο κενό.

Η επόμενη εξόρμηση των πληρωμένων ηλιθίων του συστήματος έγινε με σφυράκια, με τα οποία μπροστά στα μάτια μας και με περισσό θράσος, έσπαζαν και αποκολλούσαν κομμάτια μαρμάρου από τα σκαλοπάτια στον περίβολο μπροστά από τους τσολιάδες και τα εκτόξευαν προς τις διμοιρίες, ώστε να ολοκληρωθεί η διάλυση όσων επέμεναν και παρέμεναν στις θέσεις τους.

Η αρχική μου άποψη λοιπόν , πως εμείς πληρώνουμε τους μπαχαλάκηδες στοιχειοθετείται ως εξής:

Αν στην συγκέντρωση αυτή συμμετείχαν ένα, δύο ή ακόμη και τρία εκατομμύρια διαδηλωτές, δεν τους έσωζε κανένα πληρωμένο τσογλάνι.

Αν έστω για μία φορά οι διάφορες πολιτικές ομάδες δεν κοιτούσαν το "μαγαζάκι τους", αλλά όλοι μαζί ενωμένοι σε μία αλυσίδα, απέτρεπαν να περάσει ο οποιοσδήποτε στρατολογημένος προδότης, θα είχαμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Τι τα θέλεις. Όσες προσπάθειες έκανε το Ε.Πα.Μ. να μαζευτούν άνθρωποι από όλους τους χώρους για να σώσουμε το "οικόπεδο", εμείς μονομαχούμε για τα "διαμερίσματα" .

Λυπάμαι αν γίνομαι γραφικός, αλλά το Κ.Κ.Ε ίσως το μόνο κόμμα με τόσο καλή οργάνωση και τόσο λαό στον δρόμο, ακολουθώντας τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και τις ...αμοιβές και άλλες απολαβές του παρόντος, έχει εξελιχθεί σε στυλοβάτη του συστήματος.

Κλείνω με κάποιους στίχους του Διονύση Σαββόπουλου, ενδεικτικούς της κατάστασης που βιώνουμε και θα βιώσουμε στο κοντινό μέλλον.

Τιμωρός καιρός
πέντε αιώνες δύσης
εθνικής θα ζήσεις
από εδώ και μπρός.
Με αγγλικές αλφαβήτες
μαλλιαροί μου Ελλαδίτες
θλιβερές μου πορδές.

Δίνω την υπόσχεση στην οικογένειά μου, σε φίλους και γνωστούς, πως πάλι στο δρόμο θα είμαι.
Όσο και αν είμαι δακτυλοδεικτούμενος, δεν είμαι εγώ αυτός που πρέπει να ντρέπεται.

*Ο Κώστας Σταθόπουλος είναι μέλος του ΕΠΑΜ





 

Ο λαός θα ξαναπροσκυνήσει τη χάρη του……



του Νίκου Σταθόπουλου

«Προσκυνώ τη χάρη σου, λαέ μου…», μας τίναζε στα ουράνια ο στίχος, μας φόρτιζε με την αγάπη της αφιέρωσης σε ένα Πρόσωπο λατρεμένο, που χρέος ήταν να το υπηρετούμε…

Αλλά, σήμερα… πού; σε ποιες ξενιτιές στοίχειωσε αυτό το Πρόσωπο; Γιατί μένουν έρημες οι πλατείες των πολιτικών ραντεβού; Γιατί «περνούν» χωρίς λαϊκή αντίσταση οι βουλές της Βελκουλέσκου, που κατεδαφίζουν το έθνος και εξαθλιώνουν την κοινωνία;….

Το εύκολο «ανάθεμα» στρέφεται κατά του ίδιου του «λαού»… μα αυτή η λέξη δεν αντιπροσωπεύει κάτι το ενιαίο και ομοιογενές, ούτε κοινωνικά (δηλαδή, ως προς τη διαστρωμάτωση, άρα και την συνείδηση και τα συμφέροντα) ούτε άμεσα ανθρώπινα… σημασία έχει να προσδιορίζεις τα ενοποιητικά ζητήματα και να τα προωθείς σε ενοποιητική γλώσσα…

Ποτέ δεν υπήρχε «λαός»: απλώς ο κοινωνικός διαφορισμός ήταν απλούστερος, πιο σχηματικός και πιο πολωμένος, με όρους δυσχερούς επιβίωσης για το αδικημένο κομμάτι… και η ιστορία μας, από την Τουρκοκρατία και μετά, μια ιστορία εξάρτησης και υποτελειών, μια ιστορία εθνικών αγώνων...
και καταστροφών, δημιουργούσε μια ενότητα εθνικής αναφοράς, και αυτό αποτυπωνόταν στη σημασία «λαός», με την έννοια του «εθνικού σώματος»… αυτή η διαπλοκή σημασιοδότησε ειδικά τον «λαό» στα μέρη μας… στη Δύση, και το εθνικό και το κοινωνικό/ταξικό εννοούνται αλλιώς… στην Ελλάδα, το εθνικό ποτέ δεν ήταν κατακτητικό και το κοινωνικό ποτέ δεν ήταν αυστηρά οριοθετημένο με όρους καθαρής μαρξιστικής ανάλυσης… οι ίδιοι, που μέμφονται τη χρήση της έννοιας «λαός», υποβάλλουν τη θολούρα του όρου για να «σπρώξουν» άσφαιρες αισθηματολογίες…

Οι κοινωνικές εξελίξεις, από το 70 και μετά, καθόρισαν νέες συγκροτήσεις των κοινωνικών ομάδων, οι οποίες πλέον διαμορφώνονται σε ένα καινούργιο περιβάλλον, με χρώμα κοσμοπολίτικο, με πνεύμα αεθνικού νεοκαπιταλισμού… και, επίσης, διαμορφώνονται, δεκαετίες τώρα, με κουλτούρα καπιταλιστικού πραγματισμού και συνείδηση συναινετικού καταναλωτισμού…. φευ! ο «εκσυγχρονισμός» δεν είναι «πολιτική προοπτική» αλλά ρέουσα πολυεπίπεδη κοινωνική διαδικασία

Δεν είναι ο «λαός» που ξέραμε, με στέρεο πατριωτισμό και ιστορική μνήμη, με φιλότιμο και πίστη, με «πολιτισμό γειτονιάς» και συμμετοχική διάθεση… νέοι καιροί, νέα ήθη, νέοι «λαοί»… η νεοαστική μαζική ιδεολογία του παγκοσμιοποιημένου Κεφαλαίου και της Τεχνολογίας, έχει διαβρώσει τους ανθρώπους του «λαού», τους έχει μεταλλάξει, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η κοινωνική καταπίεση και η εθνική εξάρτηση έχουν πάψει να υπάρχουν… βιώνονται, όμως, με διαφορετικό τρόπο και ένταση και προσλαμβάνουσες…

Ναι, λειτουργούν όλα όσα παράγουν συλλογική στάση αποχής και απάθειας, ανακλαστικά ατροφικά και πάθος περιορισμένο… αλλά αυτά δεν είναι ηγεμονικά, ακόμα και στις νεότερες γενιές που έχουν πλαστεί από «σημιτικά» και βιντεογκεϊμίστικα και καταναλωτικά χαρακτηριστικά… άραγε, δεν ήταν ο ίδιος λαός μέχρι το 2012;άραγε, δεν αποκαλύπτουν ένα αποπροσανατολισμένο ηφαίστειο οι ποικίλοι νεολαιίστικοι «χουλιγκανισμοί»;… το αισχρό περί «1 στους 10» του Λογοθετόπουλου Τσακαλώτου, είναι η τυπική στατιστική της αντιδραστικής φυγής… επιβάλλει ένα φαίνεσθαι, αποκρύπτοντας τις σαθρές προϋποθέσεις της

Ανάμεσα στο λαό και την ιστορία, μεσολαβούν διάφοροι «μηχανισμοί»… πολιτικό σύστημα και κόμματα, ΜΜΕ και «διανοούμενοι», Σχολείο και Εκκλησία… και είναι η δική τους μεσολάβηση καίριος παράγοντας καθορισμού της συλλογικής αντίδρασης…

Σε παλιότερες εποχές, ακόμα και σε εποχές συστημικού υπερσυντηρητισμού και αυταρχισμού (δεκαετίες 50 και 60, ας πούμε…), η λαϊκή αντίδραση δε έπαυε, ο λαός δεν πνιγόταν μακάρια στα στάσιμα νερά της τηλεόρασης και δεν φοβόταν τον «χωροφύλακα»… γιατί;… ήταν μικρότερα τα προβλήματα;… όχι… απλώς, η ανυπακοή, ο λόγος της αντίστασης, ήταν σταθερός, μαχητικός, συνεπής, δεν ήταν μια νόθα σικέ παραφωνία με «ρεαλισμό» και «τακτικισμό» και πολιτική ηθική προσαρμογής… η συντελεσμένη «προδοσία κορυφής», σε συνδυασμό με νέες συνειδησιακές ροπές, επιβάλλουν ένα στάτους ηττοπαθούς προσαρμογής…….

Ξεπερνώντας τις ιδεαλιστικές ανοησίες περί «αυτοκαθοριζόμενης» λαϊκής συνείδησης και την άρρητη πεποίθηση περί «μαγικών διαδικασιών» διαμόρφωσης των κοινωνικών διαθέσεων: θα έρθουμε ενώπιος ενωπίω με το ξεπούλημα ενός λαού που επί δεκαετίες τον εθίζουν στην ιδιωτεύουσα παθητικότητα…

Με την έναρξη του Μνημονιακού εφιάλτη, ο λαός πέταξε από τη λέξη του τα ύπουλα εισαγωγικά, βγήκε ως πάσχουσα συλλογικότητα στις πλατείες, κατέθεσε το μαζικό παρών σε μια ανοιχτή προοπτική αντίστασης… και τι εισέπραξε;… τις τεχνητές διαιρέσεις, τους «πολέμους των ιδεολογισμών», τις προβοκάτσιες σε κάθε απειλητική του έξαρση, την καλλιέργεια της μοιρολατρίας, την πυροδότηση του «κοινωνικού αυτοματισμού», την απατηλή «φιλοσοφία της στοχαστικότητας», τα προγράμματα της «αναμονής»… με μεταγγισμένο στο αίμα του το φαρμάκι του «Πουκέ», την ψυχοπάθεια της «τραπεζικής ευημερίας», ήταν σχετικά εύκολο να παγιδευτεί σε «ήττες» σε μάχες που δεν πρόλαβαν καν να γίνουν!...

Ξηλώθηκαν τα οράματα (μαράθηκαν στο πιο αγοραίο «εφικτό»…), αοριστοποιήθηκε το συγκεκριμένο (…γι’ αυτό τους τρομάζει η εστίαση στο νόμισμα και την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας…), μαγειρεύτηκαν θολώματα(πήξαμε στους ασυνάρτητους «πατριώτες» με το ποικίλων «ρεαλισμών» νέου τύπου «πολιτικώς ορθόν»…), οι «μπροστάρηδες» έγιναν διαχειριστές με ηθική κυνικού ψεύτη (για τον Σύριζα ουδέν σχόλιον, για το ΚΚΕ μιλάει ο ευρωκεντρισμός του…)…κουρελιάστηκαν τα ιδανικά και άδειασαν οι λέξεις από νοήματα που έπειθαν και κινητοποιούσαν (…αλληλεγγύη σημαίνει City Plaza και «πρόσφυγα, Θεέ μου-ψόφα Ελληνάρα νοικοκύρη»…), ρίχτηκαν στις χαβούζες του αμοραλισμού και της απαξίας όλες οι αξίες της εθνικής ομοψυχίας και της κοινωνικής συνοχής…

Σε έναν τέτοιο μάταιο και άσχημο και προδοτικό κόσμο, τι «λαός» θα υπάρξει και θα αντιδράσει;… ένα άθροισμα από απεγνωσμένες και αδιέξοδες μοναξιές είμαστε…

Υπάρχει ελπίδα και δρόμος;… η ιστορία δείχνει Ναι… πέρα από τον «λαό – μάζα» του γκανγκστερικού φασισμού και τον «λαό που αναθέτει» των αριστερών και δεξιών «εκσυγχρονισμών» και τον «λαό» της «υπερήφανης» αγελαίας «χιλιαστικής προσδοκίας»: υπάρχει ο Σιωπηλός και Αόρατος λαός που αναζητά μια περπατησιά απλή, καθαρή, τίμια… έναν λόγο πατριωτικό, σπλάχνο από τα σπλάχνα του, και με τίμια κοινωνική αγωνία και με σαφείς στόχους που θα ενοποιούν στην πράξη… και πάλι οι παθιασμένες μειοψηφίες θα ενεργοποιήσουν την ωραία πλειοψηφία που από πολύ παλιά κρατάει όρθια την πατρίδα και δίνει στο τρομερό μας τρελοβάπορο τη μοναδικότητα της ιδιότυπης ανταρτοσύνης του…

Ω φίλοι και Ω εχθροί: το παιχνίδι δεν τελείωσε ακόμα…..






 

Η Ευρωζώνη, το Μπρέττον Γούντς και οι φοιτητές του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης

του Σπύρου Στάλια*

Πριν λίγο καιρό, ο καθ. Παντελής Γκιόκας, Αναπληρωτής Καθηγητής Οικονομικής Ανάλυσης και Διεθνών Οικονομικών στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, δημοσίευσε στο http://www.huffingtonpost.gr ένα άρθρο με τον τίτλο «Επιστροφή στη Δραχμή»: Ο μύθος και 15 σοβαρά προβλήματα.

Μεταξύ των άλλων ο κύριος Καθηγητής αναφέρει ότι:

«Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα ως οικονομολόγο ο μύθος της δραχμής. Ακούω να μου λένε ότι με τη δραχμή η χώρα μας τις δεκαετίες του 1950 και 1960 είχε επιτύχει πολύ υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Πράγματι, η Ελλάδα τότε συντηρούσε ένα μέσο ρυθμό ανάπτυξης περίπου 6% το χρόνο που την έφερνε 2η στην παγκόσμια κατάταξη μετά την Ιαπωνία που ήταν στο 7%. Όμως αυτό που δεν γνωρίζουν όσοι μιλούν για αυτό τον μύθο είναι ότι και εκείνη την εποχή η Ελλάδα είχε «ευρώ»! Ήταν και τότε όπως και τώρα σε μια νομισματική ένωση που της απέτρεπε να ασκεί ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, να «κόβει» δηλαδή όσο χρήμα επιθυμεί όπως θέλουν οι υποστηρικτές του μύθου αυτού. Αυτή η νομισματική ένωση ήταν το διεθνές νομισματικό σύστημα του Μπρέτον Γούντς. Έτσι η δραχμή δεν ήταν ανεξάρτητη αλλά μέρος του συστήματος αυτού. Το σύστημα του Μπρέτον Γούντς πράγματι βοήθησε να επιτύχει η χώρα μας τα υψηλά εκείνα επίπεδα ανάπτυξης γιατί παρείχε: σταθερότητα, χαμηλό πληθωρισμό, ασφάλεια στους ξένους επενδυτές και χαμηλό κίνδυνο. Φυσικά αυτός ήταν και ο σκοπός της δημιουργίας του Μπρέτον Γούντς το 1945 όπως και της Ευρωζώνης το 1998

Θα ασχοληθώ ακριβώς με τους τρεις παραπάνω ισχυρισμούς του κυρίου Καθηγητού, δηλαδή, ότι...
την περίοδο που ίσχυσε η συμφωνία του Μπρέτον Γούντς η δραχμή της Ελλάδος ήταν ένα «ευρώ», ότι η Ελλάδα την ιδία περίοδο δεν μπορούσε να ασκήσει ελεύθερη νομισματική πολιτική και με τον ισχυρισμό ότι η συμφωνία της Ευρωζώνης δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια άλλη συμφωνία του τύπου της συμφωνίας του Μπρέτον Γούντς. Φυσικά συμφωνώ μαζί του ότι την περίοδο εκείνη η Ελλάδα είχε την υψηλότερη ανάπτυξη που είχε ποτέ ως κράτος από της ιδρύσεως της.

Η Συμφωνία ή το Σύστημα του Μπρέτον Γούντς ονομάστηκε έτσι, γιατί στο ξενοδοχείο The Mount Washington της μικρής πόλης Bretton Woods της Πολιτείας των ΗΠΑ New Hampshire, τον Ιούλιο του 1944 πραγματοποιήθηκε μια συνδιάσκεψη, στην όποια συμμετείχαν αντιπρόσωποι από 32 χώρες, για να τεθούν κανόνες, έτσι ώστε μετά τον πόλεμο, το διεθνές εμπόριο να είναι επωφελές για όλα τα κράτη, με την έννοια ότι αυτό δεν θα παρεμποδίζει την εσωτερική ανάπτυξη. Την χώρα μας την εκπροσώπησε ο Κυριακός Βαρβαρέσος, Διοικητής της Τραπέζης Ελλάδος, ακαδημαϊκός, πολιτικός και οικονομολόγος. Η συμφωνία τέθηκε σε ισχύ το 1946 και ουσιαστικά καταργήθηκε το 1973.

Γιατί κρίθηκε αναγκαίο αυτή η συνδιάσκεψη να πραγματοποιηθεί; Ήταν η κοινή η πεποίθηση πια, μετά τα γεγονότα που προηγήθηκαν τις δεκαετίες του 1920 και 1930, ότι ο κανόνας του χρυσού που ίσχυε, οδηγούσε  σε κοινωνικές αναταράξεις και πολέμους.

Τι συνέβαινε με τον κανόνα του χρυσού; Υπό τον κανόνα του χρυσού το νόμισμα κάθε χώρας είχε αναφορά στον χρυσό. Δηλαδή το κυκλοφορούν χρήμα ήταν αντίστοιχο με τον χρυσό που είχε κάθε χώρα. Έτσι όταν συναλλάσσονταν ένας Ιταλός με ένα Έλληνα, η συναλλαγή γινόταν επί της ουσίας με χρυσό, με κάποια ισοτιμία. Αν τώρα μια χώρα Α για κάποια αιτία είχε ύφεση, τότε αμέσως μείωνε τις εισαγωγές της από την χώρα Β και τις άλλες χώρες που συναλλάσσετο. Αλλά η πτώση των εξαγωγών της χώρας Β, έκανε δυσμενέστερο το ισοζύγιο πληρωμών της και παράλληλα επηρέαζε την ισοτιμία του νομίσματος της. Για να αποκατασταθεί η ισοτιμία, η χώρα Β αύξανε τα επιτόκια της έτσι ώστε τα κεφάλαια να προστρέξουν στην χώρα, και ταυτόχρονα έκανε εσωτερική υποτίμηση, έτσι ώστε να καταστεί ανταγωνιστική στο διεθνές περιβάλλον. Κάνοντας αυτό, μείωνε τις εισαγωγές της και έτσι το πρόβλημα της το μετέφερε στη χώρα Γ που είχε συναλλαγές. Έτσι άρχιζε μια αλυσίδα ροής κερδοσκοπικών κεφαλαίων από την μια χώρα στην άλλη και διαρκών εσωτερικών υποτιμήσεων και υψηλής ανεργίας, για να διατηρηθεί η εξωτερική αξία του νομίσματος. Δηλαδή η ανάπτυξη εξαρτιόταν από τους κερδοσκόπους ή από τις αγορές όπως θα λέγαμε σήμερα.

Άρα το θέμα που έπρεπε να επιλύσει η συνδιάσκεψη του Μρέττον Γούντς ήταν σαφές. Με ποιο καθεστώς θα συναλλασσόμεθα επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα και την πλήρη απασχόληση.

Οι μεταβλητές συνεπώς που θα έπρεπε να ελεγχθούν, έτσι ώστε υπό καθεστώς πλήρους απασχόλησης να συναλλασσόμεθα, και έτσι το εμπόριο να είναι επωφελές για όλους, ήσαν η δημοσιονομική πολιτική, η ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, δηλαδή να θέτει κάθε χώρα τα επιτόκια της εκεί που θέλει χωρίς καμία εξωτερική πίεση των «αγορών», ο έλεγχος της διακίνησης των κεφαλαίων, οι συναλλαγματικές ισοτιμίες και ποιος θα είναι ο χρηματοδότης αυτού του συστήματος όταν θα παρίστατο ανάγκη σε κάποια χώρα.

Οι παραπάνω ιδέες όταν συνήλθε η Σύσκεψη στο Μπρέτον Γούντς ήσαν αιρετικές και τις εισήγαγε ο Κέϋνς που ήταν ο αρχηγός της αποστολής της Μεγάλης Βρετανίας. Όταν τέλειωσε η διάσκεψη, οι ιδέες αυτές υπό την επίδραση του είχαν οργανωθεί σε ένα όλον, και αυτές έγιναν ορθοδοξία. Καθόρισαν τον μεταπολεμικό κόσμο.

Στο Μπρέτον Γούντς λοιπόν αποφασίστηκε η ανεξάρτητη κατ’ αρχήν άσκηση της νομισματικής πολιτικής. Όπως τόνισε τότε ο Κέϋνς είναι αδύνατον να ασκείται ανεξάρτητη νομισματική πολιτική όταν τα κεφάλαια ανεμπόδιστα μπορούν να φεύγουν ή να έρχονται στην χώρα. Αυτό τι σήμαινε; Εφ’ όσον θα υπήρχε έλεγχος στην διακίνηση κεφαλαίων, η Κεντρική Τράπεζα κάθε χώρας δεν θα είχε την ανάγκη να μεταβάλει τα επιτόκια της για να προσελκύει κεφάλαια ή να παρεμποδίζει τα κεφάλαια να εγκαταλείψουν την χώρα, αλλά θα μπορούσε να διατηρεί τα επιτόκια της σε εκείνο το επίπεδο που θα καθιστούσε τις επενδύσεις εφικτές. Δηλαδή το επιτόκιο θα δούλευε υπέρ της πραγματικής οικονομίας, των παραγωγών του ΑΕΠ και όχι υπέρ των κερδοσκόπων όπως γίνεται τώρα. Δεδομένου αυτού, η άσκηση της δημοσιονομικής πολίτικης μπορούσε ν ασκηθεί χωρίς περιορισμούς, έως το σημείο εκείνο που θα επιτυγχάνετο η πλήρης απασχόληση των ανθρωπίνων και φυσικών πόρων.

Η πίστη του Κέϋνς στις σταθερές ισοτιμίες είχε προκύψει από την μακρά παρατήρηση του, στη διάρκεια του μεσοπόλεμου, ότι η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων προκαλεί βίαιες μεταβολές στις διακυμάνσεις των νομισμάτων προς μεγάλη χαρά των κερδοσκόπων. Έτσι η άποψη του για ένα σύστημα σταθερών, ισοτιμιών, πλην όμως προσαρμόσιμων στο χρόνο κατά περίπτωση, επεκράτησε στην οικοδόμηση της συμφωνίας του Μπρέτον Γούντς.

Το σύστημα του Μπρέτον Γούντς, που στήριζε την  ενεργό ζήτηση, και από εκεί τις επεκτατικές δημοσιονομικές πολιτικές, την ανεξάρτητη νομισματική πολιτική και τον έλεγχο της διακίνησης των κεφαλαίων, επί της ουσίας είχε ως θεμέλιο την «ευθανασία των αγορών», με άλλα λόγια τον περιορισμό των κερδών των αγορών από το ΑΕΠ, και αυτό το κατέστησε δυνατόν αφού η Κεντρική Τράπεζα θα μπορούσε να θέτει τα επιτόκια της ανεξαρτήτως των «αγορών».

Συνοψίζοντας, η συμφωνία του Μπρετόν Γούνας είχε τέσσερα χαρακτηριστικά, απαγόρευε την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, επέβαλε την ανεξαρτησία άσκησης της νομισματικής πολίτικης, και τέλος επέβαλε σταθερές ισοτιμίες πλην όμως αναπροσαρμοζόμενες ανάλογα με τις ανάγκες κάθε οικονομίας. Η χρηματοδότηση σε περίπτωση ανάγκης ανατέθηκε στο ΔΝΤ (καμία σχέση το τότε με το σήμερα) και η ανάπτυξη στην Παγκόσμια Τράπεζα.

Με βάση αυτή την συμφωνία ο κόσμος πορεύτηκε έως το 1973, και δικαίως ονομάστηκε η περίοδος αυτή, που ίσχυσε η συμφωνία του Μπρέτον Γούντς, ο «χρυσούς αιών» του καπιταλισμού ή ορθότερα ο «χρυσούς αιών του καπιταλισμού της Κεϋνσιανής Συναίνεσης», γιατί υπάρχουν καπιταλισμοί και καπιταλισμοί.

Η Συναίνεση της Ευρωζώνης δυστυχώς δεν έχει καμία σχέση με την Συναίνεση του Μπρέττον Γούντς.

Η Ευρωζώνη στηρίζεται στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων σε αντίθεση με το Μπρέτον Γούντς.

Στην Ευρωζώνη η νομισματική πολιτική ασκείται από την ΕΚΤ και κατά συνέπεια η δημοσιονομική πολιτική είναι υπό τους περιορισμούς της νομισματικής πολιτικής. Αντίθετα στο Μπρέττον Γούντς η νομισματική και δημοσιονομική πολιτική ασκούντο ελευθέρως από κάθε κράτος.

Τέλος στην Ευρωζώνη το νόμισμα είναι ένα, το ευρώ, που το εκδίδει η ΕΚΤ, και το κάθε κράτος μέλος είναι χρήστης αυτού του νομίσματος. Με άλλα λόγια για να βρεις αυτό το νόμισμα θα πρέπει ή να δανείζεσαι ή να εξάγεις. Κατά συνέπεια είσαι υπό καθεστώς διαρκούς λιτότητας και υψηλής ανεργίας. Αντίθετα στο Μπρέτον Γούντς το κάθε κράτος ήταν επικυρίαρχο αφού εξέδιδε το νόμισμα του και η ισοτιμία του ήταν ανάλογη με την παραγωγικότητα της οικονομίας του.

Κατά συνέπεια το Μπρέτον Γούντς δεν έχει καμία σχέσης με την Ευρωζώνη, η δραχμή δεν ήταν ευρώ άλλα ήταν Δραχμή, και τέλος η Ελλάδα ασκούσε ανεξάρτητη νομισματική πολιτική ενώ τώρα δεν την ασκεί καθόλου.

Η διάφορα μεταξύ Μπρέττον Γούντς και της Ευρωζώνης είναι όπως είναι η διάφορα μεταξύ πολιτισμού και ζούγκλας.

Νομίζω ότι οι φοιτητές του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης θα πρέπει να γνωρίζουν την αλήθεια της επιστήμης.
spyridonstalias@hotmail.com
(θα επανέλθω για να εξηγήσω γιατί κατέρρευσε το Μπρέτον Γούντς)

*Ο Σπύρος Στάλιας είναι οικονομολόγος Ph.D και επικεφαλής του τομέα οικονομίας και ανάπτυξης του ΕΠΑΜ


Κυριακή 21 Μαΐου 2017

Το ΕΠΑΜ συνεχίζει μαζί με το λαό, δίνοντας διέξοδα εκεί που οι άλλοι βλέπουν τοίχους!


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το Ε.ΠΑ.Μ. συνεχίζοντας το διάλογο που έχει ανοίξει με την ελληνική κοινωνία για την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και της αξιοπρέπειας πραγματοποιεί εκδήλωση - ομιλία στην Πάτρα την Τετάρτη 24 Μαΐου και ώρα 19:30 στο Μέγαρο Λόγου και Τέχνης, στην πλατεία Γεωργίου Α!

Θα μιλήσουν ο Γενικός Γραμματέας του Ε.ΠΑ.Μ., Δημήτρης Καζάκης και ο Δικηγόρος Δρ. Δημοσίου Δικαίου, Φώτης Λεπίδας, ενώ την εκδήλωση θα προλογίσει το στέλεχος της Τ.Ο. Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας, Γιάννης Σιδέρης.

Tο Ε.ΠΑ.Μ. ως πολιτική δύναμη που δίνει λύσεις, θα εξηγήσει και θ’ αναλύσει στους πολίτες τα βήματα που πρέπει ν΄ ακολουθηθούν ώστε η Ελλάδα ν’ απαλλαγεί από το καθεστώς οικονομικής υποτέλειας που της έχει επιβληθεί.

Μετά τις ομιλίες θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό

20 Μαΐου 2017
T.O. E.ΠΑ.Μ. Πάτρας

Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

Ο Σόιμπλε ιδρύει κόμμα δραχμιστών στην Ελλάδα…

Θυμάστε τον Σόιμπλε; Θυμάστε τι είχε προτείνει αμέσως μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015; Είχε προτείνει να εξέλθει για λίγα χρόνια η Ελλάδα υπό ειδικό καθεστώς από την ευρωζώνη, αλλά να παραμείνει στην ΕΕ.
Να υιοθετήσει μια δραχμή παράλληλα με το ευρώ. Να περικοπεί μέρος του χρέους της ώστε να συνεχίσει η Ελλάδα να το εξυπηρετεί. Και να της δοθούν περί τα 50 δις ευρώ πιστώσεις για «ανάπτυξη».
Αυτή ήταν η εναλλακτική του Σόιμπλε κι όποιος γνωρίζει από οικονομικά, αντιλαμβάνεται αμέσως την παγίδα.
Παράλληλο νόμισμα σημαίνει διπλή υποτίμηση. Μια εσωτερική – σαν αυτή που ζούμε τα τελευταία 7 χρόνια με τα μνημόνια – και μια εξωτερική, δηλαδή νομισματική υποτίμηση. Την ίδια ώρα το ειδικό καθεστώς θα εξασφαλίζει ότι η γενικευμένη εκποίηση της χώρας δεν θα μπορεί να αντιστραφεί. Αντίθετα θα συνεχιστεί με πιο έντονους ρυθμούς, μιας και το καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» θα έχει αντικαταστήσει επίσημα κάθε έννοια δικαίου στις εσωτερικές και εξωτερικές σχέσεις της χώρας.
Και για όσους ορέγονται τις χρηματοδοτήσεις, ο Σόιμπλε πέταξε και το τυράκι στην φάκα: 50 δις ευρώ χρηματοδότηση. Φυσικά, ο εν λόγω κύριος δεν μιλά για απευθείας χρηματοδότηση της Ελλάδας, αλλά για πιστώσεις με διάφορες μορφές. Δηλαδή νέα δάνεια. Όσο για τον περιορισμό του δημοσίου χρέους έχει μόνο το σκοπό να βγάλει ξανά στις αγορές την Ελλάδα για ένα νέο κύκλο δανεισμού και χρεοκοπίας.
Τα λέμε όλα αυτά, όχι μόνο γιατί πρέπει να τα θυμόμαστε, αλλά και γιατί η πρόταση Σόιμπλε εμφανίζεται πλέον ως εναλλακτική στο σημερινό καταστροφικό αδιέξοδο. Φυσικά, δεν έλειψαν τα τσακάλια, που μόλις άκουσαν για 50 δις ευρώ χρηματοδότηση άρχισαν να τους τρέχουν τα σάλια. Το είδαμε αυτό με τον κ. Μιχαλολιάκο, ο οποίος ήταν από τους πρώτους που δημοσίως υιοθέτησε για το κόμμα του, τη Χ.Α., την πρόταση Σόιμπλε. (http://www.notospress.gr/article.php?id=28845) Το είδαμε και με τον έτερο Καππαδόκη του Μιχαλολιάκου, τον κ. Καρατζαφέρη, ο οποίος προσπαθεί να νεκραναστήσει το ΛΑΟΣ για να πουλήσει αυτός το εμπόρευμα Σόιμπλε.
Επειδή όμως η ΧΑ και το ΛΑΟΣ δεν αποτελούν πόλο έλξης ούτε για εκείνους που κατατάσσουν τον εαυτό τους συνειδητά στη Δεξιά, χρειάζεται επειγόντως ένα νέο κόμμα. Ένα νέο κόμμα δραχμιστών. Το λαγό ανέλαβε να παίξει ο κ. Χιόνης. Σύμφωνα με πληρωμένα δημοσιεύματα εφημερίδων και ειδησεογραφικών ιστοτόπων, έχει ξεκινήσει ήδη ο προσυνεδριακός διάλογος μεταξύ των ιδρυτικών στελεχών του.
Τα αποκαλυπτήρια του νέου φορέα αναμένεται να γίνουν τον Οκτώβριο, όπου, σύμφωνα με τον προγραμματισμό των ιθυνόντων, θα πραγματοποιηθεί το ιδρυτικό του συνέδριο. Το νέο κόμμα θα έχει σαφείς αναφορές στην έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, ενώ στο βασικό του αφήγημα, σύμφωνα με στέλεχος του νέου φορέα, είναι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.
«Προσέξτε, εμείς δεν μιλάμε για ρήξη με την ΕΕ, όπως οι αριστεροί. Εμείς μιλάμε για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα ύστερα από συνεννόηση με τους εταίρους. Δεν είναι καινούργια αυτή η πρόταση, καθώς έχει προταθεί και στο παρελθόν η έξοδός μας από το ευρώ με παράλληλη χρηματοδότηση από τους εταίρους μας», αναφέρει χαρακτηριστικά ένα από ιδρυτικά στελέχη του νέου φορέα.
Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια; Το κόμμα των δραχμιστών του Σόιμπλε. Ιδρυτές του μορφώματος αυτού φέρονται να είναι οι κ. Χιόνης, Κατσανέβας, Καπερνάρος, Μπουλούκος. Επίσης, δεν κρύβουν – σύμφωνα πάντα με τα δημοσιεύματα – τον δίαυλο επικοινωνίας που έχουν με κέντρα τόσο στη Γερμανία (βλέπε Σόιμπλε), όσο και πέραν του Ατλαντικού (βλέπε ΔΝΤ).
Φυσικά, πατήρ και ανάδοχος του νέου κόμματος των δραχμιστών είναι ο ίδιος ο Σόιμπλε, του οποίου την πρόταση παπαγαλίζουν οι ιδρυτές του. Ο στόχος τους είναι σαφής. Να οριοθετήσουν και το χώρο των δραχμιστών σε δεξιά και αριστερά.
Οι εντολείς τους τρέμουν την εκλογική και πολιτική κατάρρευση των αναχωμάτων της δεξιάς με πρώτη τη Νέα Δημοκρατία, η οποία ακολουθεί κατά πόδας τα χνάρια του ΠΑΣΟΚ. Παρά την προσωρινή ανάσα που έδωσε στον υπό διάλυση δικομματισμό η κυβέρνηση Τσίπρα. Τρέμουν το γεγονός ότι όσο οι ηγεσίες τους εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως στην εφαρμογή των πολιτικών κατοχής της πατρίδας μας, δεν θα μπορέσουν να συγκρατήσουν ακόμη και τους πιο κολλημένους δεξιούς.
Και νάσου το νέο φρούτο. Ένα Κόμμα δραχμιστών από την δεξιά και ειδικότερα την καραμανλική δεξιά. Με τις ευλογίες του Πάπα της ελληνικής χρεοκοπίας, κ. Κωνσταντίνου Καραμανλή. Έτσι δεξιοί δραχμιστές είναι εκείνοι που θέλουν να τα βρουν με τους εταίρους γιατί δεν θέλουν ρήξη με την ΕΕ, ενώ αριστεροί είναι εκείνοι που την επιδιώκουν.
Για να δούμε, είναι έτσι; Η αλήθεια είναι διαφορετική. Αυτός που επιδιώκει τη ρήξη στα λόγια με την ΕΕ μπορεί να έχει αφετηρία τις ιδεοληψίες της αριστεράς και του ΚΚΕ. Όμως κανένας από τους ιδεοληπτικούς της αριστεράς, που λέει ότι είναι υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, δεν θέτει θέμα ευρώ. Ο κ. Κουτσούμπας μάλιστα μας το έχει ξεκαθαρίσει: η έξοδος από το ευρώ σήμερα ισοδυναμεί με καταστροφή. Τύφλα να έχει ο σύντροφος Στουρνάρας. Σύντροφος εν οφσόροις, όπως λέμε εν όπλοις.
Κανένας δεν θέτει θέμα δημοκρατίας και εθνικής κυριαρχίας για τον ελληνικό λαό. Ενώ όλοι τους ακούνε νέα κατοχή και βγάζουν φλύκταινες. Ο αγώνας τους είναι να πείσουν ότι η κατάσταση που βιώνει ο ελληνικός λαός υπό κατοχή των δανειστών και της ΕΕ είναι απολύτως φυσιολογική και μονόδρομος για όσο είμαστε στο έδαφος του καπιταλισμού. Η λύση γι’ αυτούς βρίσκεται στο Κόκκινο Άστρο του Μπογκάντοφ.
Η αριστερά αυτή είναι η ίδια με εκείνη την αριστερά που θεωρούσε ότι πάνω στο έδαφος της Ενωμένης Ευρώπης των ναζί, όπου τα έθνη και τα εθνικά σύνορα θα είναι παρελθόν, θα μπορούσε να οικοδομήσει το σοσιαλισμό. Και γι’ αυτό αυτή η αριστερά των απάτριδων και των φαλαγγιτών, θεωρεί σήμερα – όπως έκανε και τότε – ως κύριους εχθρούς όσους αγωνίζονται να ξεσηκώσουν τον πατριωτισμό του ελληνικού λαού για να τον ενώσουν με κοινό σκοπό την ανατροπή του καθεστώτος κατοχής. Για μια Ελλάδα λεύτερη, δημοκρατική, ανεξάρτητη και ευημερούσα για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού της.
Αυτή είναι η αριστερά που ταιριάζει απόλυτα ως προσχηματικός αντίποδας στο νέο κόμμα των δραχμιστών του Σόιμπλε. Οι ιδρυτές όμως του συγκεκριμένου μορφώματος δεν μπορούν να ξεγελάσουν πολλούς. Όταν λένε ότι η ρήξη με τους εταίρους και την ΕΕ είναι της αριστεράς, δείχνουν ποια είναι τα αληθινά τους χρώματα.
Επιχειρούν να απευθυνθούν στη δεξιά του εμφυλίου. Στη δεξιά που απέκτησε δικαίωμα εξουσίας μέσα από την αλληλοσφαγή του ελληνικού λαού με ξένες πλάτες από εταίρους και συμμάχους. Αυτή τη δεξιά αντιπροσωπεύουν.
Θέλουν να ξεχνάνε ότι η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ δεν είναι σήμερα διεκδίκηση της αριστεράς, αλλά ένα βαθύτατα πατριωτικό αίτημα, που υπερβαίνει μέσα στον λαό τις διαχωριστικές γραμμές της δεξιάς και της αριστεράς.
Σαν αφετηρία έχει το καθεστώς της νέας κατοχής που έχουν επιβάλλει οι δανειστές στην πατρίδα μας. Σαν αφετηρία έχει το καθεστώς γενοκτονίας που έχουν επιβάλλει οι δανειστές στο λαό μας. Σαν αφετηρία έχει την κατάλυση κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας και εθνικής αυτοδιάθεσης του ελληνικού λαού.
Νοιάζονται για όλα αυτά οι κύριοι του κόμματος των δραχμιστών του Σόιμπλε; Πάντως οι απλοί δεξιοί νοιάζονται.
Το είδαμε όταν με κυρίαρχο σύνθημα την εθνική αυτοδιάθεση της Βρετανίας, οι περισσότεροι τόρυδες (δεξιοί) ενώθηκαν με εργατικούς (αριστερούς) παρά και ενάντια στις ηγεσίες τους για να επικρατήσει το ΟΧΙ στην ΕΕ.
Στη Γαλλία αρκετοί παλιοί Γκολιστές δίνουν τη μάχη μαζί με παλιούς κομμουνιστές και αριστερούς για την εθνική αυτοδιάθεση της Γαλλίας ενάντια στο ευρώ και τη ΕΕ. Και μπορεί ακόμη το νεοσύστατο καθεστώς Βισύ στη Γαλλία υπέρ της ΕΕ να μπορεί να τους καπελώνει με καθεστωτικές δυνάμεις της δεξιάς και της αριστεράς, αλλά ο καιρός γαρ εγγύς.
Ιδίως τώρα που η Λεπέν απέδειξε ότι κι αυτή ανήκει στην ίδια κατηγορία με τους κυρίους του δικού μας νεοσύστατου κόμματος των δραχμιστών. Είναι κι αυτή οπαδός του διπλού ή παράλληλου νομίσματος σε συνεννόηση με τους Ευρωπαίους εταίρους της Γαλλίας, όπως ακριβώς προτείνει ο Σόιμπλε.
Επομένως σε ποια δεξιά ανήκουν οι κύριοι του κόμματος των δραχμιστών του Σόιμπλε; Στη δεξιά της υποτέλειας, του δοσιλογισμού και του ξεπουλήματος. Πασχίζουν να αναχαιτίσουν την πατριωτική έξαρση του δεξιού. Το ίδιο ακριβώς όπως επιχειρούν να κάνουν τα επίσημα κόμματα της αριστεράς με πρώτο το ΚΚΕ στους χώρους των αριστερών.
Επιχειρούν να υποβαθμίσουν το όλο πρόβλημα σε ένα αποκλειστικώς τεχνικό ζήτημα, που δήθεν μπορεί να λυθεί σε συνεννόηση με τους εταίρους. Λες και το νόμισμα είναι ένα απλό εργαλείο. Όπως μας λέει μέσα από την θαυμαστή εμβρίθεια των γνώσεών του κι ο κ. Κουτσούμπας.
Θέλουν να ξεχνάνε ότι εθνικό κρατικό νόμισμα,
• Προϋποθέτει άλλη κεντρική τράπεζα, που θα είναι πλήρως εθνικοποιημένη και απόλυτα ελεγχόμενη από το κοινοβούλιο της Ελλάδας.
• Προϋποθέτει αποκλειστική κυκλοφορία εντός της εθνικής οικονομίας με αποκλειστικό εκδοτικό δικαίωμα στο κράτος.
• Προϋποθέτει άλλο χρηματοπιστωτικό σύστημα απ’ αυτό που έχουμε σήμερα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της ελληνικής οικονομίας κι όχι στα μέτρα των ευρωπαϊκών χρηματαγορών.
• Προϋποθέτει έλεγχο στην κίνηση του κεφαλαίου, τι κεφάλαια εισέρχονται και τι εξέρχονται από την Ελλάδα.
• Προϋποθέτει καθεστώς προστασίας του εθνικού νομίσματος και απαγόρευση της κυκλοφορίας συναλλάγματος για δοσοληψίες εντός της εθνικής οικονομίας.
Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να υπάρξει εθνικό νόμισμα σε συνεννόηση με τους εταίρους και εντός ΕΕ; Ποιος δουλεύει ποιόν; Αν δεν υπάρχουν αυτές οι ελάχιστες δυνατές προϋποθέσεις, τότε δεν μιλάμε για εθνικό κρατικό νόμισμα, αλλά για κάτι άλλο. Τελείως διαφορετικό. Ενδεχομένως κάτι σαν τη μεσογειακή δραχμή που εξέδωσαν οι ιδεολογικοί και πολιτικοί πρόγονοι του Σόιμπλε στην Ελλάδα της ναζιστικής κατοχής προκειμένου να ξεκληρίσουν τη χώρα.
Του Δημήτρη Καζάκη
Πηγή: dimitriskazakis.blogspot.gr


 

Τετάρτη 17 Μαΐου 2017

Ο Τομέας Υγείας του ΕΠΑΜ για τις προβλέψεις του 4ου μνημονίου

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Τρία χρόνια μετά την καταστροφή που προκάλεσε ο Ν. 4238/14, το νέο πολυνομοσχέδιο (ή 4ο μνημόνιο) το οποίο πρόκειται να ψηφιστεί εντός της εβδομάδος δεν προβλέπεται να επιλύσει τα πραγματικά προβλήματα για την πρωτοβάθμια περίθαλψη και τις ανάγκες για την Υγεία λαού. Αντίθετα μάλιστα, στο μόνο που στοχεύει -πέραν της αναδιανομής αρμοδιοτήτων- είναι η ακόμα μεγαλύτερη διευκόλυνση της ιδιωτικοποίησης της Υγείας, όπου σε μια ολοένα και περισσότερο φτωχοποιούμενη κοινωνία, θα αποτελεί πλέον ένα πανάκριβο «καταναλωτικό» αγαθό πολυτελείας για πολύ λίγους.

Έτσι, στα χρόνια προβλήματα των μνημονίων προστίθενται και τα όψιμα που είναι:

1.   Η υποχρηματοδότηση της Υγείας που αντανακλά στη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης, στη μείωση ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού με μισθούς άλλων Βαλκανικών χωρών.
2.       Η υποστελέχωση
Μετά την απόλυση 2.500 γιατρών από την προηγούμενη κυβέρνηση και υπουργού Γεωργιάδη, το 40% των μονάδων πρωτοβάθμιας περίθαλψης (ΠΕΔΥ) έκλεισαν ενώ ούτε το 5% των εργαστηριακών εξετάσεων δεν εκτελείται στα Δημόσια εργαστήρια τα οποία έχουν απαξιώσει.
Από τους 2.200 γιατρούς που υπηρετούν σήμερα, οι περισσότεροι είναι με δικαστικές αποφάσεις...
και κάποιοι από αυτούς αρκετούς μήνες απλήρωτοι. Οι προσωρινοί επικουρικοί γιατροί με μισθούς πείνας, δεν μπορεί να είναι η λύση στα μόνιμα προβλήματα της πρωτοβάθμιας περίθαλψης των ασθενών.
Στις νησιωτικές και ορεινές περιοχές οι τοπικές μονάδες έχουν σοβαρές ελλείψεις σε βασικές ιατρικές ειδικότητες και έτσι καταφεύγουν είτε στα Δημόσια Νοσοκομεία των πόλεων (επιβαρύνοντας ακόμη περισσότερο τον δευτεροβάθμιο Τομέα Υγείας) είτε σε ιδιωτικά κέντρα πληρώνοντας μεγάλα χρηματικά ποσά.
Οι αερομεταφορές που κοστίζουν περίπου 15.000 - 20.000 € δεν επιλύουν τα προβλήματα, ενώ θα μπορούσαν αυτά τα χρήματα να μειώσουν τις αερομεταφορές πάνω από 60%, αν χρησιμοποιούνταν ως κίνητρα οικονομικά και επιστημονικά σε ειδικούς γιατρούς που θα στελέχωναν τις εν λόγω περιοχές.
3.     Η μετανάστευση των νέων γιατρών τα τελευταία 7 χρόνια (άνω των 13.000) είναι ένα τεράστιο και δυσεπίλυτο πρόβλημα στα χρόνια που έρχονται.
4.       Η υπερεργασία των εναπομεινάντων γιατρών που υπηρετούν με ιατρικά ραντεβού ανά 10λεπτα στην 7ωρη εργασία τους, σηματοδοτεί πολύ μεγάλο κίνδυνο για την ποιότητα της παροχής υγείας και το χειρότερο δεν έχει συμβεί μόνο λόγω της υπεράνθρωπης προσπάθειας γιατρών και νοσηλευτών.

Ο Τομέας Υγείας του Ε.ΠΑ.Μ., σε αντιπαραβολή των τεκταινομένων, έχει εκπονήσει, όπως έχει κάνει το ΕΠΑΜ για όλους τους τομείς, και για την Υγεία ολοκληρωμένο σχέδιο, από καιρό, το οποίο είναι στη διάθεση όλων των φορέων της υγείας -και ευρύτερα-, για την πιο πλατιά διαβούλευση και συμφωνία.

Επειδή η Υγεία δεν είναι χώρος -στην καλύτερη περίπτωση για πειραματισμούς, ή τομέας άντλησης ψήφων, όπως είχε χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς στο παρελθόν-, αλλά πλέον είναι χώρος άσκησης νέου τύπου ευγονικής και γενοκτονίας ενός ολόκληρου λαού.

Γι’ αυτό το ΕΠΑΜ δηλώνει, ότι θα εξαντλήσει κάθε δυνατότητα που έχει για να αποτραπούν στην πράξη τα εγκληματικά σχέδια των ξένων επικυρίαρχων και των ντόπιων δωσίλογων συνεργατών τους.

Το ΕΠΑΜ καλεί όλους τους φορείς υγείας, το ιατρικό, το νοσηλευτικό προσωπικό, τα σωματεία τους, αλλά προπάντων ολόκληρο τον ελληνικό λαό να αντισταθεί στο γενοκτόνο νέο μνημόνιο, ή όπως αλλιώς θελήσουν να το ονομάσουν για να μας ρίξουν πάλι στάχτη στα μάτια και να μας πείσουν, ότι γίνεται για «το καλό μας».

Η αντίσταση στις μεθοδεύσεις του καθεστώτος δεν αφορά στην υπεράσπιση δικαιωμάτων διαφορετικών ομάδων πληθυσμού. Δεν αφορά στους συνδικαλιστές, ή σε επί μέρους παρατάξεις. Εάν σήμερα θίγονται κάποιοι -οι περισσότεροι- χθες χτυπήθηκαν αλύπητα πολλοί άλλοι και αύριο έρχεται η σειρά των υπολοίπων. Μας αφορά όλους!

Το «ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ» ας πάψει να είναι ένα απλό σύνθημα. Ας γίνει ΕΔΩ και ΤΩΡΑ πράξη.

Αθήνα 15 Μαΐου 2017
Ο Τομέας Υγείας του ΕΠΑΜ

Τρίτη 16 Μαΐου 2017

ΠΕΜΠΤΗ 18 ΜΑΪΟΥ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΚΑΛΕΣΜΑ

Τώρα ήλθε η ώρα!

Τώρα πια που η γενοκτονία του ελληνικού λαού παίρνει οριστικό και μόνιμο χαρακτήρα, τον χαρακτήρα ολοκαυτώματος, κανείς δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια και να προσπαθεί να βρει δικαιολογίες.

Σύγχρονοι Μένγκελε με εγχώριους συνεργάτες μετέτρεψαν τη χώρα σε ένα απέραντο εργαστήριο ευγονικής και γενοκτονίας ενός ολόκληρου λαού με σύγχρονες και «εκλεπτυσμένες» μεθόδους, δήθεν οικονομικού χαρακτήρα.

Ο λαός από την αρχή εδώ και επτά χρόνια προσπάθησε να αντισταθεί. Αγωνίστηκε, έδωσε μάχες, αλλά προδόθηκε. Προδόθηκε από τους ίδιους αυτούς που του υποσχέθηκαν την ελπίδα και μια άλλη πορεία σε υπήνεμα νερά. Για να αποδειχθούν ίδιοι και χειρότεροι από τους προηγούμενους. Μέλη της ίδιας εγκληματικής συμμορίας.

Σήμερα επτά χρόνια μετά, πιο ώριμοι, πιο έμπειροι από ποτέ, οφείλουμε να βρούμε ξανά το κουράγιο.

Να γεμίσουμε ξανά τις πλατείες και τους δρόμους της χώρας και να δώσουμε την τελική μάχη. Τη μάχη της Νίκης απέναντι στην αδικία και το οργανωμένο έγκλημα, που έσπειρε τον τρόμο πάνω στη χώρα.

Το ΕΠΑΜ έχει αποδείξει ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Ότι υπάρχει άλλος τρόπος. Ότι η Λευτεριά, η Δημοκρατία και μια καλύτερη ζωή για ‘μας και τα παιδιά μας δεν είναι ουτοπία. Δεν είναι όνειρο απατηλό, όπως προσπαθούν να μας πείσουν, λοβοτομώντας τη σκέψη και την ίδια την ψυχή μας. Αλλά η πραγμάτωσή του αφορά στη βούλησή μας. Στη βούληση και την προσπάθεια όλων μας!

Ο αγώνας αυτός για την αποτροπή της ψήφισης του 4ου μνημονίου και την οριστική απαλλαγή της χώρας από την κατοχή, τα μνημόνια και την ξένη επικυριαρχία δεν αφορά στην υπεράσπιση δικαιωμάτων διαφορετικών ομάδων πληθυσμού. Δεν αφορά στους συνδικαλιστές, ή σε επί μέρους παρατάξεις. Εάν σήμερα θίγονται κάποιοι -οι περισσότεροι- χθες χτυπήθηκαν αλύπητα πολλοί άλλοι και αύριο έρχεται η σειρά των υπολοίπων. Μας αφορά όλους!

Το ΕΠΑΜ χαιρετίζει και προσυπογράφει ανεπιφύλακτα το κάλεσμα του μεγάλου πατριώτη Μίκη Θεοδωράκη. Συμπαρατάσσεται με όλους τους αγωνιστές της ελευθερίας και της δημοκρατίας και καλεί με τη σειρά του όλο το λαό. Κανείς να μη λείψει!

Με το σύμβολο της ενότητας τους Έθνους στα χέρια

Όλοι και όλες στο Σύνταγμα

Όλοι και όλες στις πλατείες των πόλεων της Ελλάδας
Πέμπτη 18/5 - 7 μ.μ. και να μείνουμε εκεί, μέχρι να πέσουν

Αντίσταση και Ανυπακοή μέχρι την Ανατροπή

Αθήνα 15 Μαΐου 2017
Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ

Κυριακή 14 Μαΐου 2017

Το ΕΠΑΜ για την ομηρία των συμβασιούχων των ΟΤΑ


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Με απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου πουδημοσιοποιήθηκε πριν καν δημοσιευθεί, απο-λύονται χιλιάδες συμβασιούχοι εργαζόμενοι των Δήμων.

Πρόκειται για ακόμη ένα σφοδρό κτύπημα στο Ελληνικό Δημόσιο, στο κοινωνικό κράτος και στους Έλληνες εργαζόμενους, από Κυβέρνηση, Αντιπολίτευση και Δικαιοσύνη, σε «αγαστή συνεργασία».

Η Κυβέρνηση για αρκετό καιρό εμπαίζει τους συμβασιούχους, τάζοντάς τους παρατάσεις των συμβάσεών τους μέχρι…. μονιμοποίησης(!), παρά τις δεσμεύσεις για εξάλειψη του δημόσιου τομέαπου έχει αναλάβει απέναντι στους Ευρωπαίους συνεταίρους της.

Η αντιπολίτευση, με την μητσοτάκια λογική της και με την συνεργασία των καναλιών, προπαγανδίζει υπέρ της απολύσεως των εργαζομένων ως μέσο για την…. «εξυγίανση του δημοσίου τομέα»προφανώς με την διάλυσή του.

Η Δικαιοσύνη, ερμηνεύοντας με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη στενότητα και σκληρότητα τις ήδη αντεργατικές διατάξεις της βενιζελικής αναθεώρησης του Συντάγματος, απορρίπτει την κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών από τους συμβασιούχους, δρώντας ακόμη μια φορά ωςεντολοδόχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Άμεσος στόχος της αποψίλωσης των Δήμων από εργατικό δυναμικό είναι, εκτός από την φτωχοποίηση ακόμα μιας κατηγορίας εργαζομένων, η ανάθεση σε ιδιωτικές εταιρείες των καθηκόντων των δημοτικών υπαλλήλων. Η ιδιωτικοποίηση δηλαδή ακόμα και αυτών των Δήμων της Χώρας, προς όφελος των μεγαλοεργολάβων.

Τα προσχήματα του «παράλληλου προγράμματος» κατέρρευσαν οριστικά και αποδεικνύεται και πάλι, ότι ο ελληνικός λαός, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ δεν έχει καμία ελπίδα έστω και στοιχειώδους επιβίωσης.

Το Ε.ΠΑ.Μ. καλεί τους πολίτες της δοκιμαζόμενης Πατρίδας μας, να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στην διαλυτική κατοχή της Χώρας, να ανατρέψουν το αντιλαϊκό και αντεθνικό σύστημα που μας εξουσιάζει και να φέρουν στην εξουσία μια Δημοκρατική και Πατριωτική Κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση Εθνικής Πατριωτικής Ενότητας, η οποία απελευθερώνοντας τη χώρα από τα δεσμά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του παράνομου χρέους και του ευρώ, θα αποκαταστήσει πλήρως την Εθνική Ανεξαρτησία, τη Λαϊκή Κυριαρχία, τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη.

- Για να μπορέσει ο τόπος να ανασάνει, διώχνοντας ξένους επίτροπους, παράσιτα και ολιγάρχες.
- Για πραγματική ισόρροπη ανάπτυξη προς όφελος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας με πλήρη απασχόληση όλων των εργαζομένων.

Αθήνα 12 Μαΐου 2017
Ο Τομέας Εσωτερικών & Δ. Διοίκησης του ΕΠΑΜ

Πέμπτη 11 Μαΐου 2017

Αντι-λαϊκισμός, Λαϊκισμός και Γαλλικές Προεδρικές Εκλογές



«Δε θα’ ταν τότε πιο απλό, η κυβέρνηση να διαλύσει το λαό και να εκλέξει έναν άλλον…;» Brecht, «Die Lösung».

του Γρηγόρη Σουλτάνη

Ο νεο-λαϊκισμός απειλεί και θα απειλήσει δριμύτερα τα θεμέλια της ΕΕ.

Η αύξηση των ανισοτήτων, η αναδιανομή του πλούτου από τα χαμηλά στα ψηλά κοινωνικά στρώματα, ο σφετερισμός της εξουσίας από σκιώδη πολιτικο-οικονομικά και χρηματιστικά κέντρα, και η πρωτοφανής προλεταριοποίηση των εργαζόμε-νων αποτελούν κοινές διαπιστώσεις στην ευρωενωσιακή επικράτεια.

Ο όρος παγκοσμιοποίηση λειτουργεί αρκετά εξωραϊστικά για μια διαρκώς εντεινόμενη διαδικασία προς την ολιγαρχία με βάση το χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό που μέσω του πλανητικού δικτύου των πολυεθνικών επιβάλει τη νεοφιλελεύθερη τάξη πραγμάτων.

Σε αυτή τη διεργασία της «αντεπανάστασης των ελίτ», η ΕΕ πρωτοστατεί ως ένα πολιτικο-οικονομικό καθεστώς που με την επίκληση του ανταγωνισμού επεκτείνει συνεχώς τα πολιτικά και οικονομικά προνόμια της ολιγαρχίας και των ελίτ γενικότερα, σε βάρος των μη προνομιούχων.

Γενικότερα, στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, η κυριαρχία των πολυεθνικών, η αποβιομηχάνιση, η ...
υποχώρηση της εργατικής τάξης, η αποδυνάμωση του έθνους-κράτους, η νεοφιλελεύθερη συναίνεση και η ιδεολογική κυριαρχία του γερμανικού νεοφιλελευθερισμού επέφεραν σοβαρό πλήγμα στις συλλογικές ταυτότητες, με αποτέλεσμα τον κατακερματισμό τους. Χωρίς συλλογικό υποκείμενο, όχι μόνο τα σοσιαλδημοκρατικά, αλλά και τα αριστερά κόμματα εξανεμίστηκαν κυριολεκτικά και κατάντησαν κενοί γραφειοκρατικοί οργανισμοί ανίκανοι να προκαλέσουν οποιαδήποτε συλλογική κινητοποίηση. Τη λαϊκή κυριαρχία αντικατέστησε η κυριαρχία των ελίτ, τη Δημοκρατία η μετα-δημοκρατία και την πολιτική η μετα-πολιτική.

Η μετα-πολιτική συναίνεση δεξιάς-αριστεράς στα πλαίσια του καθεστώτος μετα-ιδεολογικής κυριαρχίας που επιβλήθηκε από την ΕΕ έχει ουσιαστικά ακυρώσει στη πράξη τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές: οι εκλογικές αναμετρήσεις έχουν εκπέσει σε ένα είδος φολκλορικής φιέστας που στη πράξη βγάζουν το ίδιο αποτέλεσμα όπως η σημαδεμένη τράπουλα. Το αναιμικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα μεταλλάχθηκε σε ολιγαρχικό, με ένα ρητορικό περίβλημα Δημοκρατίας. Η οριζόντια διαφοροποίηση αριστεράς-δεξιάς είναι πλέον ένα νεκρό απομεινάρι από το παρελθόν, αφού το μόνο που υπόσχεται είναι η επιλογή διαχειριστών με διαφορετικά σύμβολα.

Ταυτόχρονα, η μετακίνηση πληθυσμών που ακολουθεί τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και αποσκοπεί στην απαξίωση του κόστους της εργασίας έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο το φόβο της ανεργίας και της φτώχειας, αλλά και την πολιτισμική επισφάλεια.

Έτσι, οι νεόπτωχοι, οι άνεργοι, οι εξαθλιωμένοι εργαζόμενοι και οι απόβλητοι, ουσιαστικά, στερούνται πολιτικής εκπροσώπησης. Η κεντροδεξιά υπόσχεται ένα ζοφερό μέλλον και η κεντροαριστερά, ο ζόφος αυτός να επέλθει σταδιακά.

Η «λαϊκιστική στιγμή» έρχεται ουσιαστικά να δώσει απάντηση σε αυτό το αδιέξοδο.

Ο νεο-λαϊκισμός αποτελεί τον μόνο κίνδυνο από το εσωτερικό του συστήματος δεδομένου ότι έχει βαθιές ρίζες στην ευρωπαϊκή παράδοση και εμπεριέχει μια πρωτογενή δυναμική που μπορεί να οδηγήσει στην επικαιροποίηση των ιδεολογιών του 19ου αιώνα.

Σ αυτό οφείλεται η πρωτοφανής αντι-λαϊκιστική κινητοποίηση της πανευρωπαϊκής ελίτ με αφορμή τις γαλλικές προεδρικές εκλογές. Το σύνθημα του νεοφιλελεύθερου αντιλαϊκισμού -που παρεμπιπτόντως εξέφρασε ένας «μεγάλος» Έλληνας πολιτικός- είναι σε γενικές γραμμές το εξής: «φασίστες, λαϊκιστές, αντιευρωπαϊστές, ακροδεξιοί και ακροαριστεροί είστε ξεβράσματα της ιστορίας».

Η ιστορία γράφεται πια από τη μετα-δημοκρατική ΕΕ, τον ordoliberalismus, την πανευρωπαϊκή ελίτ, τον W. Schäuble και από μετα-πολιτικούς, αριστερούς και δεξιούς που αρκούνται σε ρόλο νεοφιλελεύθερης μαριονέτας.

Σε καμιά περίπτωση πάντως δεν μπορεί να γράψει ιστορία ο λαός, καθότι αυτή η έννοια απουσιάζει από το λεξικό του νεοφιλελευθερισμού και γι’ αυτό άλλωστε η ευρωτραφής διανόηση ανά την ευρωπαϊκή επικράτεια καταφέρεται με τέτοιο μένος κατά του λαϊκισμού.

Εφόσον δεν υπάρχει λαός, αλλά άτομα, πολίτες, υποκείμενα, καταναλωτές, κερδισμένοι ή χαμένοι, άνθρωποι που εντάσσονται στο σύστημα ή απορρίπτονται από αυτό, αναξιοπαθούντες ή επαίτες, η όποια επίκληση στο λαό συνιστά αναχρονισμό. Αυτό βέβαια ισχύει για τις κατώτερες τάξεις. Αντίθετα, οι ανώτερες μπορούν να αποτελούν ένα είδος περιούσιου λαού συγκροτημένου σε ενιαίο σώμα που διασφαλίζει τα συμφέροντά του και διαφυλάσσει την ιεραρχική του θέση.

Ο αντι-λαϊκισμός -ως μέθοδος συκοφάντησης του αντιπάλου- είναι μια σπασμωδική άμυνα του συστήματος που επιχειρεί να αποτρέψει τους χαμένους των νεοφιλελεύθερων πολιτικών από το να μπουν στο χώρο της πολιτικής σκηνής και να έχουν λόγο.

Ο νεο-λαϊκισμός αντίθετα, επιχειρεί μια ανασυγκρότηση του κατακερματισμένου λαού μέσω μιας αμφίδρομης διαδικασίας: σύγκληση κατά κάποιο τρόπο του διπλού λαού: με την εθνοτική και με την πολιτική έννοια. Δεν πρόκειται για δημαγωγία με την αρνητική έννοια -όσο και αν ο καθεστωτικός λόγος επιχειρεί αυτή τη σημασιοδότηση- αλλά για μια γνήσια πολιτική διεργασία πολιτικής κινητοποίησης όλων εκείνων που βλέπουν τη ζωή τους να καταστρέφεται από την οικονομική περιφερειακή παγκοσμιοποίηση και τον ολοκληρωτισμό των αγορών.

Οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, στη δεύτερη σε οικονομική ισχύ χώρα της ΕΕ απέκτησαν αμέσως πανευρωπαϊκή διάσταση όχι μόνο γιατί ένα πιθανό FREXIT θα σηματοδοτούσε τη διάλυση της ΕΕ, αλλά και γιατί οι ιδεολογικές προτιμήσεις του εκλογικού σώματος θα αποτελέσουν ένα βαρόμετρο για το τι πρόκειται να επακολουθήσει στην ευρωενωσιακή επικράτεια, μιας και η πετυχημένη λαϊκιστική ρητορική της Le Pen και Melenchon αναμφίβολα θα αξιοποιηθεί από τα κόμματα που θα σηκώσουν τη σημαία της αντι-παγκοσμιοποίησης.

Το «φερέφωνο του κεφαλαίου», ο Macron, προετοιμαζόταν από καιρό να αποτελέσει το lifting του συστήματος μιας και ήταν φανερό ότι μετά την προεδρική θητεία Sarkozy και Hollande, το γαλλικό πολιτικό σύστημα βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Όπως έγραψε ο F. Lordon στη Monde Diplomatique «Macron, le spasme du système», ο Γάλλος τραπεζίτης αποτελεί τον τελευταίο «σπασμό του συστήματος», ένα εικονικό κατασκεύασμα που συνοψίζει την κεντροαριστερή και κεντροδεξιά ιδεολογία, ικανό όμως να διασώσει την γαλλική ολιγαρχία.

Εντούτοις, ο μεγάλος πονοκέφαλος της γαλλικής μπουρζουαζίας και των Βρυξελλών είναι ο νέο-λαϊκισμός που έκανε την εμφάνισή του όχι τόσο με τη Le Pen, όσο με το Melenchon και τους υποψηφίους μικρότερων κομμάτων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

Η ρητορική όλων των λαϊκιστών υποψηφίων, τόσο της ακροδεξιάς όσο και της αριστεράς είχε ως επίκεντρο την καταγγελία της ΕΕ, της παγκοσμιοποίησης, του νεοφιλελευθερισμού, του χρηματιστικού λόμπι και της ολιγαρχίας εν γένει, αλλά η κρίσιμη διαφορά υπήρξε στη ρητορική του Melenchon που εγκαινιάζει ένα λαϊκιστικό λόγο ασυνήθιστο για κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, γεγονός που προκάλεσε καταιγιστικό πόλεμο εναντίον του, ακόμη και με τη συκοφαντία ότι επιδιώκει την πριμοδότηση της Le Pen στο δεύτερο γύρο.
Ο Melenchon εκτός του ότι εισήγαγε στη ρητορική του την αντίθεση μεταξύ ελίτ-λαού, ολιγαρχίας-πλειοψηφίας και την αναφορά σε κυρίαρχη κάστα -κάτι που έκαναν και οι Podemos-, ώστε να απομακρυνθεί από την αναχρονιστική οριζόντια διάκριση αριστεράς-δεξιάς, επιπρόσθετα, έκανε χρήση ιστορικών, εθνοτικών και εθνικών συμβόλων. Γι’ αυτό, οι αναφορές του στη Γαλλία, στην εθνική κυριαρχία, στο κυρίαρχο λαό και στη γαλλική επανάσταση με τη χρήση της Μασσαλιώτιδας και της γαλλικής σημαίας, έδωσαν το έναυσμα ώστε να κατηγορηθεί από τους καθεστωτικούς διανοούμενους για «εθνικό λαϊκισμό», για έναν δημαγωγό που αντιγράφει τον ακροδεξιό λαϊκισμό του “Front Nationale”.

Οι αναφορές του Melenchon στον κυρίαρχο λαό (peuple souverain) και στο σύνθημα «Liberté, Égalité, Fraternité», όσο και το κεντρικό θέμα της προεκλογικής του εκστρατείας «Να ξαναγράψουμε το συμβόλαιο που ενώνει το έθνος» (Réécrire le contrat qui unit la Nation), φανερώνουν ότι η γαλλική ριζοσπαστική αριστερά έχει αντιληφθεί την ανάγκη επαναπροσδιορισμού του αντισυστημικού λόγου, με τρόπο που να απαντά στις υπόγειες διαδρομές που δομούν τις πολιτικές ταυτότητες, αλλά και στην ανάγκη να δομηθεί η συλλογική βούληση.

Σε καμιά περίπτωση αυτό δεν συνιστά ακροδεξιό εθνικιστικό λαϊκισμό. Θα μπορούσε να διακριθεί από αυτόν με τον όρο εθνοτικός λαϊκισμός, δεδομένου ότι η ίδια η έννοια του έθνους εμπεριέχει πολλαπλές σημασίες και το κυριότερο, είναι η έννοια που εν δυνάμει παράγει τη συλλογική βούληση.

Ανεξάρτητα από τη σίγουρη νίκη Macron στο δεύτερο γύρο των εκλογών, ένα είναι βέβαιο: ο νεολαϊκισμός είναι η δύναμη που θα καθορίσει τη πολιτική στο άμεσο μέλλον.