Πέμπτη 11 Μαΐου 2017

του Αντώνη Παπαντωνίου*



Με το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου, ένας νέος όρος εμπλούτισε το διεθνές λεξιλόγιο για να περιγράψει τα εγκλήματα που διέπραξε η σύγχρονη ανθρωπότητα.



Έτσι με την λέξη «Γενοκτονία» περιγράφεται σήμερα μια σωρεία εγκλημάτων με θύματα λαούς, όπως οι Ερέροι της σημερινής Ναμίμπια, οι Εβραίοι της Ευρώπης, οι χωρικοί της Ουκρανίας, οι Τιμορέζοι, οι Τούτσι της Ρουάντα, οι Καμποτζιανοί και πολλοί άλλοι. Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνουμε ότι, τα εκατό τελευταία χρόνια περίπου 16-17 εκατομμύρια αθώοι έχασαν τη ζωή τους σε γενοκτονίες.



Ο Αιώνας λοιπόν που πέρασε, κληροδότησε και τον όρο «γενοκτονία», όπως και «στρατόπεδα συγκέντρωσης», «τελική λύση», «εθνοκάθαρση», «ολοκαύτωμα».



Ο όρος «γενοκτονία» συμπεριελήφθη στο λεξικό των κοινωνικών επιστημών από τον Πολωνο-Εβραίο Νομομαθή-Καθηγητή της Νομικής του Πανεπιστημίου του Γέηλ (Η.Π.Α.), Raphael Lemkin στο έργο του «Η εξουσία του Άξωνα στην Ευρώπη»(Axis rule over Europe), που δημοσιεύθηκε το 1944.



Η αφορμή δόθηκε από το σχέδιο του ναζιστικού κράτους για την μαζική εξόντωση των Εβραίων...
της Ευρώπης, η οποία στην κωδικοποιημένη ναζιστική φρασεολογία είχε ονομαστεί «Τελική Λύση» του λεγόμενου Εβραϊκού προβλήματος.



Το μαζικό αυτό Έγκλημα, που συχνά υποδηλώνεται και με τον όρο «ολοκαύτωμα», κορυφώθηκε κατά την διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου και είχε σαν συνέπεια την θανάτωση 6.000.000 αμάχων ανά την Ευρώπη. Η Ελλάδα είχε 63.000 θύματα εκ των οποίων 48.000 στην Θεσσαλονίκη που ήταν Έλληνες πολίτες Εβραϊκού Θρησκεύματος. Με αφορμή την πρωτοφανή θηριωδία εναντίον μιας στοχευμένης Ομάδας άμαχου πληθυσμού, ο Lemkin επινόησε τον όρο «γενοκτονία»(genocide), από τις Ελληνικές λέξεις «γένος» και «κτείω=σκοτώνω» προκειμένου να υποδηλώσει το Έγκλημα της εξόντωσης ενός Έθνους η μιας Εθνικής η Θρησκευτικής Ομάδας «ως Έθνος η ως Ομάδας».



Σύμφωνα με την άποψη του Lemkin:



«Σε γενικές γραμμές, γενοκτονία δεν σημαίνει κατ ανάγκη την άμεση καταστροφή ενός Έθνους, εκτός αν ραγματοποιηθεί με την άμεση καταστροφή ενός Έθνους με μαζικό φόνο όλων των μελών του Έθνους. Αποσκοπεί μάλλον στο να υποδηλώσει ένα συντονισμένο σχέδιο διαφορετικών πράξεων, που αποσκοπούν στην καταστροφή των θεμελιωδών βάσεων της ζωής των Εθνικών Ομάδων με σκοπό την εξολόθρευση των ίδιων των Ομάδων.



Ο αντικειμενικός σκοπός ενός τέτοιου σχεδίου θα μπορούσε να είναι η αποσύνθεση των πολιτικών και κοινωνικών δομών, του πολιτισμού, της γλώσσας, του εθνικού αισθήματος, της Θρησκείας, της οικονομικής υπόστασης των Εθνικών Ομάδων, καθώς και η καταστροφή της προσωπικής ασφάλειας, της ελευθερίας, της υγείας, της αξιοπρέπειας και ακόμα και της ζωής των ατόμων που ζουν σε τέτοιες Ομάδες.



Η Γενοκτονία κατευθύνεται εναντίον της Εθνικής Ομάδας ως οντότητας και οι σχετικές πράξεις κατευθύνονται εναντίον των ατόμων όχι λόγω προσωπικής τους υπόστασης, αλλά ως μελών της Ομάδας».



Πολλά από τα στοιχεία που περιλαμβάνονται στον πιο πάνω ορισμό, επαναλήφθηκαν αργότερα στη γραπτή διατύπωση του σύγχρονου διεθνούς νομικού ορισμού της «γενοκτονίας». Θα πρέπει να επισημανθεί ότι παράλληλα με την γενοκτονία των Εβραίων, η ναζιστική εγκληματικότητα προκάλεσε χιλιάδες θύματα και σε άλλες Ομάδες που υπήρξαν θύματα δίωξης, όπως οι Ρομά, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι αιχμάλωτοι πολέμου από την Σοβιετική Ένωση κ.λ.π.



Έτσι στο Διεθνές Δίκαιο που διαμορφώθηκε κατά τον μεταπολεμικό κόσμο, τα μαζικά εγκλήματα που παρατηρήθηκαν σε βάρος των πιο πάνω Ομάδων τυποποιήθηκαν σε αφηρημένη νομική μορφή με τον όρο «Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας».



Τέλος επισημαίνεται ότι η περίπτωση της γενοκτονίας περιλαμβάνεται στις αρμοδιότητες του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου και όπως και αυτό αποφάνθηκε « το έγκλημα της γενοκτονίας συγκλονίζει τη συνείδηση του Ανθρώπου, πλήττει την Ανθρωπότητα και αντιβαίνει στο Φυσικό Δίκαιο, καθώς και στο πνεύμα και τους σκοπούς των Ηνωμένων Εθνών». Πρέπει όμως να τονίσουμε στο σημείο αυτό ότι συντρέχει αρμοδιότητα και των Εθνικών Δικαστηρίων.

Ας καταγράψουμε λοιπόν τι ορίζεται από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών σαν έγκλημα «γενοκτονίας» και από πότε θεσπίστηκε.



Τον Δεκέμβρη του 1948, η Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. με ειδική Σύμβαση που ενέκρινε, όρισε ότι οι δράστες του Εγκλήματος αυτού, είτε είναι όργανα ενός Κράτους, στρατιωτικοί η πολιτικοί υπάλληλοι είτε απλοί πολίτες, θα πρέπει να θεωρούνται προσωπικά και ατομικά υπεύθυνοι για το Έγκλημα αυτό και να δικάζονται από τα Δικαστήρια του τόπου όπου έγινε το Έγκλημα από το Διεθνές Δικαστήριο. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το Ελληνικό Κράτος την πιο πάνω Σύμβαση την έφερε και στο εσωτερικό Δίκαιο με τον Ν.3091/1954.



Σύμφωνα λοιπόν με το Άρθρο 2 της Σύμβασης για την πρόληψη και καταστολή Εγκλημάτων γενοκτονίας ορίζεται ως «οποιαδήποτε από τις κατωτέρω πράξεις με στόχο τον μερικό η ολικό αφανισμό μιάς φυλετικής, εθνικής η θρησκευτικής Ομάδας, όπως» :



1.- Θανάτωση των μελών της Ομάδας.



2.- Πρόκληση σοβαρής σωματικής η ψυχικής βλάβης σε μέλη της Ομάδας.



3.- Σκόπιμη επιβολή συνθηκών ζωής με στόχο τον φυσικό αφανισμό, ολικό η μερικό, μελών της Ομάδας.



4.- Επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην παρεμπόδιση γεννήσεων εντός της Ομάδας.



5.- Δια της βίας μεταφορά ανηλίκων μελών της Ομάδας σε κάποια άλλη Ομάδα.



Πολύ σημαντικό επίσης και χρήσιμο είναι να σημειώσουμε ότι για την τέλεση του Εγκλήματος αυτού αρκεί να συντρέχει και μόνον μία περίπτωση.

Με δεδομένο λοιπόν ότι, όπως πιστεύουμε, δώσαμε όσο πιο αντικειμενικά ήταν δυνατόν όλα τα στοιχεία εκείνα που προσδιορίζουν το Έγκλημα της Γενοκτονίας μπορούμε άνετα αλλά και με θλίψη να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι στην Πατρίδα μας ζούμε σε Καθεστώς Γενοκτονίας από τον Μάη του 2010, όταν παραδόθηκε η Εθνική Κυριαρχία «άνευ όρων και αμετάκλητα», παραβιάζοντας το Άρθρο 120 παρ.3 του Συντάγματος (σφετερισμός Εξουσίας) και το 134 παρ.2 του Ποινικού Κώδικα(Εσχάτη Προδοσία)!!



Γιατί και άνετα και με θλίψη ζούμε σε ένα περιβάλλον όπου Συμπολίτες μας αυτοκτονούν κατά χιλιάδες, τρέφονται από τα σκουπίδια και κάποιοι από οργανωμένα συσσίτια, παιδιά λιποθυμούν στα Σχολεία από έλλειψη τροφής, το σύστημα υγείας αλλά και παιδείας είναι πλήρως απαξιωμένα και οι Νέοι μας, κυρίως Επιστήμονες, εγκαταλείπουν την Πατρίδα τους με την ελπίδα να βρουν κάπου αλλού ζωή.



Αλλά εκεί που η Γενοκτονία δίνει το απόλυτο παρών είναι στο «Ισοζύγιο» θανάτων-γεννήσεων που σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία έχει ήδη ξεπεράσει τις 120.000. Κάτι που δεν είχε συμβεί πάλι από τον χειμώνα του 1942, στην πρώτη Ναζιστική Κατοχή!



Τα πιο πάνω αντικειμενικά και επίσημα στοιχεία αποδεικνύουν τα πραγματικά γεγονότα της γενοκτονίας.

Αλλά βεβαίως έχουμε και τα Νομικά που έχουν να κάνουν με τον Δόλο.



Ποιος άραγε μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν το φανταζόταν ότι θα συμβεί αυτό που είναι πλέον στοιχείο της καθημερινότητάς μας όταν ενώ ξεκίνησε αυτή η καταστροφή από τον Μάη του 2010 και είχαμε τα πρώτα θύματα αντί να αλλάξουν άμεσα πολιτική συνέχιζαν να δολοφονούν πολίτες εφαρμόζοντας την ίδια πολιτική και μάλιστα συνεχώς και πιο καταστροφική, εισπράττοντας ταυτόχρονα την αμοιβή τους ;



Και το πλέον εξοργιστικό και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι το ότι την Γενοκτονία κατά του Ελληνικού Λαού την εφαρμόζουν οι ίδιες οι «Κυβερνήσεις» τους, μαζί με όλο το πολιτικό σύστημα, που το ανέχεται η εναλλάσσεται στον ρόλο του εκτελεστή, και όχι κάποιος τρίτος που συμμετέχει βεβαίως και αυτός αλλά σαν ηθικός αυτουργός.



Γιατί το Έγκλημα δεν το πραγματώνει μόνον αυτός που «ψηφίζει και εφαρμόζει» μέτρα γενοκτονίας αλλά και εκείνος που πραγματώνει το ίδιο Έγκλημα «δια παραλείψεως», δηλαδή εκείνος που ενώ έχει «νομική η συμβατική υποχρέωση να το αποτρέψει» δεν κάνει τίποτε για το σκοπό αυτό.



Είμαστε λοιπόν ένα Κράτος γενοκτονίας. Ένα Κράτος με Δολοφόνους και Θύματα.

Είμαστε όχι μια Δημοκρατία αλλά μια «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ της ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ»!!!



Αλήθεια φίλοι μου μέχρι πότε;;;



*Ο Αντώνης Παπαντωνίου είναι ναύαρχος ε.α., νομικός και μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.ΠΑ.Μ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου