Κάθε χρόνο και σ'αυτό το σχολείο μαζεύονται οι καθηγητές, τα παιδιά τους, ο φύλακας, όποιοι μαθητές τους φέρει ο δρόμος και δεν ξέρω κι εγώ ποιός άλλος και κάνουν ένα κάτι σα γλέντι αποχαιρετισμού για το καλοκαίρι.
Ψυχή της φάσης ...πολλοί, αλλά πιο πολύ απ'όλους ο Στέργιος, ο φύλακας του σχολείου.
Έφερε και φέτος την ψησταριά, τα κάρβουνα, βοήθησε τους καθηγητές στο στήσιμο της αυλής, ανάλαβε το ψησιμο, τις μουσικές και τα ηχεία και στο τέλος μαζί με τους άλλους χόρεψε! Αυτό είναι και το καλύτερό του άλλωστε. Ο Στέργιος σαν καλός Θεσσαλός που είναι, εκτός από φύλακας κάνει και χρέη δάσκαλου παραδοσιακών χορών στις εθνικές γιορτές ή όπου αλλού χρειαστεί.
Χαμογελαστός, με το κορμί στητο και το γκριζόσπρο γενάκι του να γελάει και να χορεύει μαζί του.
Με είχαν πάρει τηλέφωνο κατά τη...
μία. Πάρε κιθάρα κι έλα. Είπα να μη χαλάσω χατίρι και πήγα.
Κι εκεί τους ξαναείδα όλους. Την Ιωάννα, την Κατερίνα, τη Ντίνα, την Άντα, τα παιδιά τους, η κόρη της Άντας κάπου 10 χρονώ χορευε από την αρχή ως το τέλος με το σορτσάκι και το μπλέ φανελάκι με τα τιραντάκια και τη χαζεύαμε, και τους άλλους που προσπαθούσα να θυμηθώ τα ονόματά τους. Τους είδα να τρώνε και να πίνουνε όλα αυτά που έφερε ο καθένας απ' το σπίτι, κάποιος είχε φέρει κι ένα αρνί από το χωριό, δε θυμάμαι ποιός, τους είδα να γελάνε, να ξορκίζουνε τα άσχημα και να σκέφτονται το καλοκαίρι που ήτανε δίπλα ακριβώς μπας και σκορπίσει το γκρίζο σύννεφο που κανενας δεν ήθελε να συζητάει αλλά όλοι το κουβεντιάζανε. Τους είδα όλους λοιπον σ' ένα γλέντι ρεφενέ αλά παλαιά στην αυλή του σχολείου, τελευταία μέρα της χρονιάς.
Έμεινα κανα διωρο, τραγουδήσαμε, κουβεντιάσαμε για τα μικρά και τα μεγάλα καθενός, της υγείας, της δουλειάς, τα οικογενειακά όσα χωρούσαν.
Κι 'υστερα έφυγα. Χαιρετηθήκαμε, καλό καλοκαίρι, καλές διακοπές στο χωριό κλπ.
Ποιος ξέρει τι τους περιμένει κι αυτούς σκεφτόμουνα, αλλά δεν είπα τίποτα εκείνη τη μέρα.
Το Σαββατοκύριακο πέσανε τα πρωτα τηλέφωνα. Ο Στεργιος τέλος. Ολοι οι σχολικοί φύλακες δε χρειάζονται είπανε. Απολύονται... ή μάλλον πιο κομψά "τιθενται σε διαθεσιμότητα". Ας τα ρημάξουνε τα σχολεία, και φυσικά θα τα ρημάξουνε κρίση πούναι, ποιος νοιάζεται τώρα. Ακου φύλακες... Στο δρόμο όλοι.
Κι ύστερα χθές. Από το απόγευμα αναστάτωση και τηλέφωνα.
"Τι γίνεται ρε γαμώ το..." ρωτούσε η Άννα, "...άκουσα ότι καταργούνε ειδικότητες από το σχολείο, είμαστε μέσα κι εμεις;". "Τι θα κάνω, τα παιδιά..." Κι ύστερα άλλοι, ούτε ήξερα ποιος ήταν κάθε λίγο που έψαχνε να βρει άκρη για το ξαφνικό.
Σε λίγο άρχισε να ξεκαθαρίζει. Το non paper του υπουργείου που καταργούσε 46 ειδικότητες! Για την αναμόρφωση κλπ. και οι γνωστές μαλακίες για να ψήνονται οι άσχετοι και οι δειλοί.
46 ειδικότητες κι άλλες 2500 χιλιάδες αχρείαστοι άνθρωποι που μαζί με τους φύλακες κάνουν 4500 ή κάτι τέτοιο. Αυτή τη φορά δεν ήταν αριθμοί. Ηταν άνθρωποι που τρώγαμε μαζί και γελούσαμε πριν λίγες μέρες. Που λέγανε, θα δούμε ρε παιδί μου, δύσκολα πολύ αλλά ...ελπίζουμε. Κι εγώ μέσα μου αναρωτιόμουνα αν έπρεπε να αρχίσω να λέω για την ελπίδα που δε βγάζει πουθενά αν δεν... αλλά είπα άστο μέρα που είναι. Ηταν και τα παιδιά που παίζανε και χορεύανε και χαλάγανε τον κόσμο δίπλα μας.
Τωρα η Άντα, ο Κώστας, ο Στέργιος, η Ελένη και τόσες χιλιάδες άλλοι που δεν τους ξέρω, με οικογενειες και παιδιά, με δάνεια, με αρρώστους και προβλήματα, με αγχη μικρά και μεγάλα, τόσες χιλιάδες άνθρωποι είναι στον αέρα. Ποιον αέρα δηλαδή, στην κόλαση κυριολεκτικά... Οσο για τους υπόλοιπους αυτοί ζουν από χτες με ένα μόνιμο κόμπο στο στομάχι περιμένοντας με μαύρη αγωνία τις επόμενες "γενναίες" κινήσεις της κυβέρνησης και της ΕΕ που μας προσέχει.
Και όλοι οι άλλοι έχουν παρει πια το μήνυμα. Κανένας μα κανένας δεν μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του "εκτός ζώνης κινδύνου". Οσο ηλίθιος και να είναι κανείς δε μπορεί να μη βλέπει ότι η επόμενη καμπάνα που ποιος ξέρει πότε θ'ακουστεί μπορεί μια χαρά να είναι για κείνον. Succes story ...με σάρκα και οστά.
Το χαροδρέπανο της απόλυσης πρέπει να τους απειλεί διαρκώς όλους! Αυτό θα πει πια ισότητα και δημοκρατία! Τόπε κι ο Σαμαράς, αυτοί "τολμήσανε και σπάσανε αυγά..." που να σπάσουνε το κεφάλι τους.
Θα δουν άραγε και γρήγορα όλοι αυτοί τι πρέπει να κάνουν;
Κάποιοι χθες το βράδι δεν έκλεισαν μάτι. Κι ήταν χιλιάδες.
Κάποιοι άλλοι κοιμήθηκαν μια χαρά σχεδιάζοντας τι θα κάνουν στις διακοπές.
Για άλλους οι διακοπές θα είναι πραγματικές διακοπές. Μόνιμες... και τραγικές.
Ένας κόσμος χωρισμένος στα δυο με το χαντάκι που τον χωρίζει να βαθαίνει κάθε μέρα πιο πολύ.
Άνθρωποι περισσεύουν και στις οθόνες τα κοράκια των μεγάλων αφεντικών προσπαθούν να μας πείσουν ότι το δίκαιο είναι κάποιοι να πεθάνουν. Τι καλό μπορεί να έχει ένας κόσμος όπου περισσεύουν άνθρωποι.
Τι έχει να μας δώσει πια ένας "κόσμος" που κόβουν κομμάτια του και τα πετάνε στα σκουπίδια;
Πόσοι έχουν αρχίσει να βλέπουν καθαρά πια ότι το μέλλον μας δε μπορεί να είναι αυτός ο κόσμος;
Καλό καλοκαίρι Στέργιο, καλό κουράγιο Άντα, καλό καλοκαίρι κοριτσάκι που χόρευες και δε θυμάμαι το όνομά σου. Καλή τύχη...
ΥΓ: Σήμερα άκουσα ότι στο σάιτ του Υπ.Διοικητικής μεταρρύθμισης μπορεί να δει κανεις ότι οι ΔΥ είναι 560000. Κάπου πάνω από το 5% του πληθυσμού δηλαδή και είναι οι λιγότεροι σε όλη την Ευρώπη. Τι θέλουν λοιπόν;
Τα παιδιά των ΕΠΑΛ στη 2α Λυκείου επιλέγουν ειδικότητα. Οσα διάλεξαν κάποια από τις 46 που καταργήθηκαν... δεν ξέρω. Πάντως τα ιδιωτικά ΙΕΚ πανηγυρίζουν. Ηταν άλλωστε μαζί τους προχθές και ο Υπουργός Παιδείας. Η ανάπτυξη που λέγαμε...
http://giorgossarris.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου