 |
| No more Eurovision |
Έπιασα τον εαυτό μου να χαζεύει αποσβολωμένος την τηλεόραση, περιμένοντας κάτι που στο απογευματινό σούσουρο των social media ακουγόταν σαν κακόγουστο αστείο. Κλείνει η ΕΡΤ. Κλείνει απόψε? Κλείνει τώρα? ‘Οντως κλείνει? Σχεδόν επιθανάτια εμπειρία, να περιμένεις το αναποφεύκτο. Σίγουρα ιστορική. Οι anchormen μιλούν γρήγορα, βιάζονται να ολοκληρώσουν τις προτάσεις τους, να μην τις βρει το μαύρισμα της οθόνης μισοτελειωμένες. Μεταδίδουν ανταποκρίσεις από όλη την Ελλάδα. Στην Πάτρα έπεσε, στην Θεσσαλονίκη κρατάει ακόμη. Είναι θέμα χρόνου πλέον. Τα υπόλοιπα κανάλια στην κοσμάρα τους. Γευσιγνωσία χούντας. Το τηλεοπτικό σήμα πέφτει. Σε λίγο πέφτει και το web tv.
Γράφω ένα –απαραίτητα ξεσηκωτικό- μήνυμα στον λογαριασμό μου στα social media, κλείνω βιαστικά τον υπολογιστή και ξεχύνομαι στον δρόμο. Έχω στους νευρώνες μου κολλημένη την αίσθηση ότι η στιγμή είναι ιστορική. Ότι η Ιστορία θα γράψει αυτή τη στιγμή στα κιτάπια της με χρώμα μελανό. Ελπίζω όχι και κόκκινο. Δυο γειτονιές παρακάτω από την Αγία Παρασκευή, στην Νέα Ιωνία όλα είναι ήσυχα. Ανησυχητικά ήσυχα. Είναι ένα ακόμη καλοκαιρινό βράδυ. Όσο πλησιάζω προς την Αγία Παρασκευή, η κίνηση πυκνώνει. Κόσμος περπατάει προς την Μεσογείων. Τα υπαίθρια parking γεμίζουν. Παρκάρω πρόχειρα κι ενώνομαι με το πλήθος. Με πιάνει μια ακατάσχετη ανησυχία. Η αστυνομία έχει κλείσει την Μεσογείων από το ύψος της πλατείας και πάνω. “Μα είναι αλήθεια? Έκλεισαν την ΕΡΤ?”, με ρωτάει ένας πιτσιρικάς με ποδήλατο. “Ναι”. Κολλάει...
για κάποιον απροσδιόριστο λόγο. Κολλάω κι εγώ. Κοιταζόμαστε.
 |
| Εδώ ΕΡΤ |
για κάποιον απροσδιόριστο λόγο. Κολλάω κι εγώ. Κοιταζόμαστε.
Στο μυαλό μου έρχονται οι στριγγλιές της Πιπιλή σε κάποιο πάνελ, που έσκουζε για το “πολύπαθο κέντρο της Αθήνας”, προτρέποντας απεργούς και διαδηλωτές να διαδηλώσουν στην Βαρυμπόπη και στον Άγιο Στέφανο, αφήνοντας το στην ησυχία του για μια φορά. “Γεννηθήτω το θέλημα σου μωρή καριόλα”, σκέφτομαι μέσα μου και γελάω φανερά. Πλησιάζω όλο και πιο κόντα στο ραδιομέγαρο. Έχω οπτική επαφή. Φωταγωγημένο, κόσμος μέσα κι έξω απ’τους φράχτες, πανό στα κάγκελα, φωνές στα μεγάφωνα. Μου σκάει συνειρμικά και αναποφεύκτα η εικόνα. Εδώ Πολυτεχνείο? Και τα τανκς? Που είναι τα τανκς? Πλέον η Δημοκρατία δεν καταλύεται με ερπύστριες και γαλόνια. Απαξιώνεται με ΠΝΠ και κοστούμια. Εκφυλίζεται με συνδικαλιστό-κομματόσκυλα και εργατοπατέρες.
Μπαίνω στο προαύλιο. Αναγνωρίσιμες φιγούρες, ανακατεμένες με πλήθος ανώνυμου κόσμου. Ο Βαρουφάκης μόνος παρατηρεί, μακριά από μικρόφωνα. Μια μανούρα στην υποψία Χρυσαυγιτών λήγει γρήγορα. Μεσήλικες κλαίνε στο άκουσμα του Θεοδωράκη. “Σκατά στους τοκογλύφους! Απ’το Αιγάλεω ήρθαμε νυχτιάτικα”, φωνάζει ένας αναψοκοκκινισμένος πιτσιρικάς με έκδηλη την θολούρα στο μυαλό και στα μάτια. Είμαι κοντά στα σκαλιά της εισόδου. Στην μικροφωνική που έχει στηθεί πρόχειρα ανεβαίνει ο Τσακνής, ο Ζουγανέλης, ο Κότσιρας, πολιτικάντηδες και συνδικαλιστές. Από κάτω για πρώτη φορά μπροστά στα μάτια μου, όλη η Αριστερά σε συμπαράταξη. Π.Α.Μ.Ε., ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δίπλα-δίπλα. Να’σου κι οι μαυροκόκκινοι. Αν είναι αυτή η αφορμή για συνεννοήση και σύμπλευση, ας είναι. “Δυστυχία σου Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς…”. Με παίρνουν τα ζουμιά.
Μέρα με τη μέρα, το πλήθος λιγοστεύει κι η σπέκουλα φουντώνει. Φταίει η βροχή, λένε οι αισιόδοξοι. “Καλά κάνει και κλείνει το μπουρδέλο της διαπλοκής”, φωνάζουν οι κοντόφθαλμοι. Λίγα μέτρα πιο κάτω από την μεγαλύτερη πειρατική εκπομπή σήματος στην σύγχρονη Ιστορία μας, ο ντοπαρισμένος μετέφηβος ιδιοκτήτης μάντρας αυτοκινήτων, με υποβολέα την υστερικιά του μάνα, μου τσαμπουκαλεύονται για τον –παράνομο- χώρο στάθμευσης. Δυο κοπελιές περπατούν χαλαρές με σακκούλες JUMBO στα χέρια. Τελικά είχε δίκιο η διαφήμιση, “(Είμαστε ζώα) Και είμαστε παντού…”. Όχι, δεν φταίει η βροχή εν τέλει.
Η ΕΡΤ είναι κάστρο που δεν πρέπει να πέσει. Είναι θέμα δημοκρατίας και ελεύθερης έκφρασης. Είναι συνταγματική εκτροπή και δημιουργεί δεδικασμένο. Είναι τεχνητή ένταση, για να προκληθούν εκλογές. Είναι ένα ξέφραγο αμπέλι ασυδοσίας και διορισμών. Είναι 2600 οικογένειες, που μένουν στον δρόμο. Είναι το μαύρο εξώφυλλο της Liberation. Είναι τα μηνύματα συμπαράστασης από την πλατεία Ταξίμ. Είναι οι βολεμένοι, που τόσο καιρό κάνανε τις κότες και τώρα που μένουν στον δρόμο, θυμήθηκαν την Τρόικα εσωτερικού και την χούντα με δημοκρατικό μανδύα. Είναι οι ακρίτες, που στο σήμα της ΕΡΤ βλέπανε Ελλάδα. Είναι οι μικροπωλητές και οι πάγκοι με τα σάντουιτς, που στήθηκαν την 2ημέρα στην Μεσογείων. Είναι το καπέλο των 4 ευρώ στον λογαριασμό της ΔΕΗ. Είναι ο Κεδίκογλου και οι διορισμένοι σύμβουλοι του. Είναι το μπουκάρισμα των ΜΑΤ στις κεραίες του Υμηττού, την ώρα που έπεφτε το σήμα. Είναι η ατμόσφαιρα, που μυρίζει μπαρούτι. Είναι η τιμωρία του Σαμαρά, για τις απεργίες των συνδικαλιστών σε όλα τα μεγάλα γεγονότα αυτής της κυβέρνησης.
Το κάστρο δεν έπεσε τώρα. Έπεσε την στιγμή, που έπεσε το σήμα κι άλλαξες κανάλι. Η δημοκρατία δεν εκφυλίστηκε τώρα, σάπισε μαζί με το κάλυμμα του καναπέ μας. Η συνταγματική εκτροπή δεν συνέβη τώρα, συμβαίνει από αρχής ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους. Η χούντα δεν τελείωσε το '73 -ούτε άρχισε το '67-. Το ξέφραγο αμπέλι δεν φράζεται με μια ΠΝΠ. Τα 4 ευρώ δεν πάνε στην ΕΡΤ. Δεν φταίει ο Σίμος. Φταίμε εμείς. Μόνο εμείς. Γίναμε οι πουτάνες και οι βίζιτες του πολιτικού μας συστήματος και τώρα έχουμε τον νταβατζή, να μας κατηγορεί ότι τα κάναμε όλα μπουρδέλο. Πριν την ΕΡΤ, αφήσαμε άλλα κάστρα να πέσουν. Αλλά κυρίως αφήσαμε την πολιτική μας συνείδηση να ξεπέσει και να κυλήσει στην λάσπη. Τώρα έχεις μπροστά σου ένα ανάχωμα. Θα αφήσεις να το πάρει το ποτάμι...?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου